Het lijkt alsof ik de laatste twee weken onder een internetloze steen heb geleefd. Blogland moest even wijken voor het laatste paper van het jaar. That’s right folks, ik heb ein-de-lijk vakantie! Was ik ook wel aan toe, even twee maanden op m’n gat zitten en niks doen. Oké, misschien een beetje… 😉 Het was hier dus nogal stil en ik heb niet eens de tijd genomen om andere blogs te lezen, maar ‘de steen der paperschrijfsels’ has been lifted. Hoe het leven onder die steen ging de afgelopen twee weken? Decent, I may say.
Alweer een paper?
Ja, een van de kritiekpunten die uit studenten van mijn opleiding komt, is dat we ’te veel’ papers moeten schrijven. De beste studenten willen ook wel eens een tentamen in plaats van altijd maar weer dat schrijven. Kan ik me op zich wel wat bij voorstellen, al heb ik zelf met geen van beide echt moeite. Het is wel zo dat we vaker papers schrijven dan dat we een tentamen hebben, al levert dat wel weer lekker blogvoer op, haha.
Anyways, afgelopen periode volgde ik een extra vak omdat ik nog niet uit m’n neus wilde vreten. Drie maanden vakantie leek aanlokkelijk, maar wat moet je godsnaam met al die tijd doen? Ik word altijd erg onrustig als ik niks om handen heb. Het hele jaar door heb ik behoefte aan rust, en als het dan zover is, heb ik geen idee wat ik met die rust moet. Oh ja, dat paper dus… “Diversiteit en conflictbeheersing” heet het vak. Echt hartstikke interessant; het ging over de complexiteit van dialoog, intersectionaliteit, en uiteraard over conflict bij de ontmoeting tussen diverse religieuze tradities. Het afsluitende paper heb ik met een medestudente geschreven en we zijn erg tevreden over het resultaat. We hebben gekeken of er mogelijkheden zijn voor de interreligieuze dialoog vanuit een syncretische ontwikkelingshistorie van een religie, mits dit wordt erkent. Het klinkt nu nog wat complex, en dat is het ook. Zal ergens volgende week het paper posten, de cijfers komen als het goed is voor het weekend. 🙂
Mystical Fantasy Fair
Afgelopen zaterdag was een hartstikke leuke dag! Babette, met wie ik dus dat paper schreef, vroeg of ik het leuk vond om mee te gaan naar de ‘Mystical Fantasy Fair‘ omdat we allebei interesse in het paganisme (voornamelijk hekserij) en fantasy hebben. Het leek haar een leuke afsluiting van een intensieve paperschrijfweek, en een leuke manier om elkaar te leren kennen. And it was! Ergens op een boerderij in Noord-Brabant gesitueerd, bleek het dus een erg kleine fair, al deed dat niets af aan de sfeer. Wat een openheid, gezelligheid, en warmte heerste daar zeg! Mensen liepen in style met… uhm… Laat ik voor het gemak ‘middeleeuwse kleding’ zeggen. Wij waren slightly underdressed, al mocht dat de pret niet drukken. Wat was het ontzettend gezellig! En dan was ik ook nog een paar stenen en een houten kistje rijker. Of wat euries armer, het is maar hoe je het bekijkt.
Ik heb zaterdag zelfs iets gedaan buiten mijn comfort-zone. Aangezien ik bang ben voor wat mensen van me denken, bang ben voor dingen fout doen, bang ben voor verwachtingen, enz. ben ik rete-trots op wat ik jullie nu ga vertellen: ik heb gedanst! Uhm, Roos, dansen is toch niet bijzonder? Well, een vriend van Babette wilde graag dansen, dus dat deed hij. Nu dansen hij en Babette ‘balfolk’ – waar ik tot vorige week nog nooit van had gehoord. Schijnt een mix tussen stijldansen en volksdansen te zijn. Nu trad er een bandje op, ietwat Keltisch aandoende muziek. Die vrouw had me toch een mooie stem! Maar, Babette werd uitgenodigd voor een dans, en het zag er zo gaaf uit! Important note: er danste niemand anders. Alleen hij met steeds iemand die hij kende. Dus, toen hun dans was afgelopen, was het: “Nu jij.” Ik schrok me rot, ken die hele dans niet, had geen idee wat ik moest doen, mensen keken want niemand anders danste, peepz ik was doodsbenauwd. Babette gaf aan dat ik de dans niet kende -en ze checkte even of ik wel wilde omdat ze wist dat ik het doodeng vond-, maar dat maakte hem niet uit. And there I went, de eerste passen wat ongemakkelijk en ‘verkeerd’, waarop hij even rustig een basispas met me doornam, en daarna dansten we de rest van het nummer uit. Mijn hart klopte in m’n keel en voor mijn gevoel duurde dat nummer – en dus de dans – ontzettend lang. Toen het was afgelopen, stond ik te shaken… But how cool it was! Echt hoor, het was zo gaaf en ik deed het gewoon. Ik was zo ontzettend trots op mezelf! Hoe eenvoudig het ook lijkt ‘gewoon even dansen’, voor mij was het echt een uitdaging – een hele gave uitdaging.
Nog wat blabla
Van de psych moest ik een agenda gaan bijhouden en een notitieboekje op zak houden. Nou, een agenda heeft voor mij nooit gewerkt. Het planbord hielp, maar sinds die van de muur is gevallen –I’m not joking – gebruik ik die ook niet echt meer. Om nou met een agenda én een notitieboekje op pad te gaan, vond ik iets te veel van het goede. Dus, nu heb ik een bullet journal want dat is een agenda en notitieboekje in één. Althans, dat kan het zijn. Basically komt het er op neer dat je 100.000 kanten op kunt met dat boekje en het schijnt een hype te zijn. Internet staat vol met bujo inspiratie. Zal binnenkort wel laten zien wat ik er van aan het maken ben. 🙂 Als je het googled, schrik niet van alle crea-kunstwerken die je ziet. Ik kan bijvoorbeeld niet tekenen, maar overtrekken kan ik als de beste, haha.
Ten slotte iets zorgwekkends. Kennen jullie het liedje ‘Kind van de duivel’? To be honest, luistert het erg makkelijk en klinkt het niet eens heel beroerd smaken verschillen hè al is de tekst verschrikkelijk. Ik woon tegenover een basisschool en hoorde net een paar kids dat lied zingen. Ken je het nummer niet? I’ll give you some lyrics:
Ik ben en kind van de duivel
Mama, jij hoeft niet te huilen
Feesten, alsof elke dag hier m’n laatste is
Hoop dat je deze draait op m’n begrafenis
Stel je even voor dat een paar kids van een jaar of 9/10 dit zingen. Ik vind dat toch niet helemaal gepast. Wat is dat toch met die Nederlandse chappies van tegenwoordig? Drank en drugs was een vreselijk nummer, dit eveneens. Het is niet kindproof en toch hoor je het ‘op elke straathoek’. Hoor vaker dat kinderen dit zingen… Zorgwekkend.
Nou, zo’n 1100 woorden later is het wel weer mooi geweest. Ik ga straks naar de sportschool en probeer vandaag om eens door die twee weken achterstallige blogs heen te werken. Bye folks!
Hoe gaat het met jou?
♥
Foto genomen door Wiepke op La Palma.
Geef een reactie