‘OverLeven’ is een terugkerende rubriek die gaat over de dingen uit het leven. ‘Over het Leven’, hoe overleef je je leven? De rubriek wordt veelal gevuld met gastblogs en beslaat verschillende onderwerpen, welke vaak herkenbaar kunnen zijn of aansporen tot denken.
Afgelopen zaterdag las ik een artikel van louterliefde. Het artikel ging over het overlijden van haar kat en het gevoel, het gemis, wat ze daardoor ervaart. Zulke artikelen zetten mij soms aan het denken. Tja, als er iets is wat zeker is in het leven, dan is het dat alles en iedereen een keer sterft. Velen zijn bang voor de dood. Velen vragen zich af wat er is na de dood. En ik? Ik ben bang om alleen te blijven.
Dood gaan we allemaal. Dagelijks komen mensen met de dood in aanraking. Sommigen zijn bang om dood te gaan. Waar ga je dan naartoe? Wat is er na de dood? Ben je helemaal weg? Een jaar of twee geleden werd ik gediagnosticeerd met ‘paroxysmale dystonie’. God, dat was een opluchting! In het onderzoeksproces heb ik namelijk dystonie gegoogeld en wat ik onder andere vond, was dat je gedeeltelijk of geheel verlamd kunt worden als je het op jonge leeftijd krijgt. Gelukkig is mijn variant onschuldig. De angst voor verlamming was echter heel groot. Het gevangen zitten in je eigen lichaam, niets meer kunnen. Alleen jij en je gedachten… Niemand om mee te praten, want dat kun je niet. Geen leuke dingen doen, want dat kun je niet… Die verlamming, dat vastzitten in je eigen lichaam en niet meer in staat zijn iets te doen, dat is precies waar ik bang voor ben als ik ooit dood ga. Enerzijds denk ik: ‘dood is dood’, en je bent dan gewoon weg. Anderzijds, wat nou als dood inhoudt dat je gevangen zit in je eigen lichaam? Ach, ik kom er vanzelf achter als het zover is. Jep, ik denk werkelijk zo tweezijdig…
Wat is er na de dood? Deze vraag is ondertussen al helemaal uitgemolken. Elke religie heeft er wel een antwoord op, evenals verscheidene levensbeschouwelijke stromingen. Volgens de een reïncarneer je, volgens de ander kom je in de hemel of hel. Dan zijn er ook de spirituelen die zeggen dat je eerst als een geest verder leeft. Oké, reïncarnatie zou best oké zijn. Niet dat ik er in geloof, maar je bent niet weg en begint gewoon een nieuw leven, onbewust van het leven wat je hebt gehad. Een leven na de dood, in die zin dat je als jijzelf doorgaat… Is dat nou wat we moeten willen? Op een gegeven moment ben je er toch ook klaar mee? Je kan toch niet meer eeuwig doorgaan? Wederom iets waar we pas achter komen als het zo ver is. Trouwens, ik weet wel dat ik als geest zijnde sommige mensen echt zwaar op de kast ga jagen. 😀
Oké, dat geraaskal is allemaal leuk en aardig… Maar eigenlijk is er een klein ding omtrent het onderwerp ‘dood’ wat mij angst inboezemt. En dat is niet de onzekerheid over wat ‘dood zijn’ inhoudt of over wat er na de dood is. Nee, waar ik bang voor ben is het verlies, het gemis, het alleen achter blijven. Afgelopen november overleed mijn oma; ik zag mijn vader zijn moeder verliezen. Het ergste is dat mij, dat iedereen, dat ook ooit overkomt. Ik kan het me niet voorstellen, een leven zonder mijn papa, mijn held. Of zonder mama, mijn lieve, nukkige, mama waar ik altijd mee ruzie… Of, als je ooit oud, grijs en gesetteld bent en je partner overlijdt… Wat dan? Misschien heb je wel je kinderen, en eventueel kleinkinderen, maar toch ben je dan ineens alleen. Roos, allemachtig waarom schrijf je zo deprimerend? Omdat ik hier soms heel erg mee bezig ben in mijn hoofd, en het eigenlijk best fijn is om er een keer uit te gooien. Ja, maar leven in angst werkt toch niet? Nee, klopt. Dat doe ik ook niet, don’t worry. 😉
Oké, de dood dus. Iets waar we allemaal mee te maken krijgen. We zullen dierbaren verliezen, of dat nou een mens of een kat is, en we zullen zelf dood gaan. Bij het eerste zul je altijd een gemis hebben, bij dat tweede… Tja, we merken vanzelf wel hoe en wat als het zo ver is.
Wat zijn jouw ideeën over de dood? Waar ben jij bang voor?
Ciao ♥
__________
Bron afbeelding: Matthew Brodeur
Geef een reactie