Dat is de vraag welke wij ons soms wel afvragen? Waarom krijgt hij al het geluk van de wereld. Wat is er mis met mij? Wat heel goed aansluit is iets dat ik zelf heb meegemaakt. Ik ben dit jaar afgestudeerd voor de opleiding Medewerker Maatschappelijke zorg. Hiervoor is een hoop gebeurd.
In het tweede jaar had ik een vervelende stage. Ik mocht een heel schooljaar daar stage lopen, maar na maart mocht ik al vertrekken. Na dit moest ik per direct op zoek naar een stage, gelukkig is dat dankzij een familielid van mijn moeder allemaal gelukt. Ik moest in 4 maanden twee beroepsprestaties maken. Na hard werken is dat af gekregen en mocht ik door naar het laatste jaar van MZ 4.
Na de zomervakantie begon het laatste jaar. Ik vond het allemaal wel spannend. Ik zou gewoon een echte beroepskracht worden en lekker door gaan studeren op het HBO. Dit was voor mij een droom. De eerste 4 maanden gingen goed, totdat mijn stage docent langs kwam voor een tussen evaluatie. Het enigste wat ik tijdens het gesprek kreeg te horen was dat ze me geen 3 buurthuiskamers zag draaien. Ze twijfelde of ik niveau 4 wel aankon. Ik was zo verdrietig. Ik werkte er keihard voor en het was gewoon niet goed. Ik was al bij voorlichtingen over het HBO geweest, maar later bleek dat dus helemaal voor niks te zijn geweest. Ik zal uitleggen waarom.
Tijdens het gesprek zijn we tot de conclusie gekomen dat het beter was als ik ging afstromen naar niveau 3. Ik ben daar mee akkoord gegaan met de hoop dat ik het makkelijker zou krijgen. We hadden wel wat leerdoelen opgesteld zodat het nog wel leerzaam was. Helaas verliep het op niveau 3 ook niet helemaal soepel. Ik kwam vaak verdrietig thuis en heb zelfs op het punt gestaan om ermee te stoppen. Later vond ik toch weer de juiste weg om door te te zetten.
Met hun ging het helemaal goed. Zij wisten gewoon al dat ze hun diploma hadden gehaald terwijl het voor mij heel onzeker was. Een klasgenoot zei het volgende tegen de mentor: Het is zo oneerlijk Die meiden halen gewoon hun diploma door niks te doen en Marleen doet haar best en moet er voor vechten. Dit heeft me geraakt. Vervolgens heb ik dit met mijn mentor besproken. We zijn er intern hard mee bezig werd er geroepen…
ik zie het zo vaak gebeuren. Mensen die hun best doen moeten gewoon knokken en wie niks doet haalt het met vlag en wimpel. Gelukkig ga ik volgend jaar helemaal opnieuw beginnen met een andere opleiding. Daar ben ik blij mee. Toch blijft het gevoel. Waarom kon ik het niet in één keer en hun wel? Eentje gaat zelfs mijn opleiding Juridisch medewerker op HBO doen.
Ik ben er door gesprekken achter gekomen dat het niet uitmaakt hoe snel je het doet. Ooit komt bij hun het moment dat ze misschien worden gestraft doordat ze niks doen of af gaan stromen. Hardlopers zijn doodlopers toch?
Dus doe vooral altijd je best en vergelijk jezelf niet met een ander. Mensen die er echt wat voor willen doen worden het meest succesvol, daar heb ik na deze periode ook een hoop vertrouwen in.
– Marleen
Bron afbeelding: Elisabetta Foco
Like what you read? Volg mij via Bloglovin, Facebook, Twitter, of Instagram!
Geef een reactie