‘OverLeven’ is een terugkerende rubriek die gaat over de dingen uit het leven: ‘Over het Leven.’ Bijdragen aan ‘OverLeven’? Mail mij: info@roosdenkt.nl.
Leven- met angst, iedereen doet het. Een leven zonder angst zou waarschijnlijk heel snel over zijn. Angst heeft een hele negatieve bijklank, maar eigenlijk is angst gewoon een natuurlijke raadgever. Je doet een stapje terug als je een auto keihard ziet aan komen rijden. Je trekt je hand terug door de pijnprikkel die je voelt wanneer je een te hete pan aanraakt. Angst spoort gevaar op en regelt dat je jezelf niet in gevaar brengt.
Maar soms werkt die sensor iets te goed. Op dat moment waarschuwt de angst je voor dingen die helemaal niet gevaarlijk zijn. Je bent dan bijvoorbeeld bang voor elke man die de trein in stapt. Dat is natuurlijk helemaal niet nodig, want echt niet elke man heeft iets kwaads in de zin. Sterker nog, er zijn meer mannen die niets kwaads in de zin hebben dan die dat wel hebben. (Je kunt mannen in het vorige stukje trouwens vervangen door een willekeurig woord: vrouwen, honden, etc.)
Bij mij werkt mijn angst ook niet bepaald in mijn voordeel. Al sinds ik een klein meisje was ben ik heel erg voorzichtig en angstig. Op de basisschool had ik altijd een lief vriendinnetje met wie ik veel afsprak. Samen met haar kwam ik de tijd wel door. Samen op kamp, en daarna ook samen naar de middelbare school. Ik had altijd veiligheid van haar aanwezigheid. Maar toen haalden we allebei ons diploma en gingen we allebei een andere kant op.
Ik stond er ineens alleen voor. Dat was niet eerder gebeurd. Ik werd ineens overmant door angst. Ik kon dit helemaal niet alleen! Ik durfde helemaal niet zelf naar een nieuwe school! Nieuwe mensen, nieuwe indrukken, nieuwe vakken, alles was nieuw en ik had geen idee wat ik ermee aan moest. De opleiding die ik ging doen was de lerarenopleiding Engels. Ik ben welgeteld twee hele dagen geweest, toen hield ik het niet meer vol.
Sindsdien zit ik thuis, thuis met mijn angst. De angst voor anderen is te groot om naar school te gaan. Ik heb de afgelopen jaren een behoorlijk aantal behandelingen gehad, helaas tot nu toe nog steeds zonder succes. De ‘gewone’ therapieën lijken niet echt aan te slaan. Ik wéét namelijk heel erg goed dat mijn angsten onzin zijn en dat het niet het einde van de wereld is als iemand mij niet aardig vindt. En toch vind ik dat diep van binnen wel. Ik kan er niet mee omgaan.
Ondanks dat de angsten de afgelopen jaren heel erg zijn toegenomen probeer ik zo veel mogelijk van mijn leven te genieten. Lange tijd zag ik geen enkel lichtpuntje, maar inmiddels is dat anders. Ik kan genieten van mijn lieve hond die me komt troosten wanneer ik verdrietig ben. Ik kan genieten van een mooi bloemetje in het verdorde gras en ik kan genieten van de dingen die ik wél durf. Mijn wereld is klein, maar wanneer je probeert te overleven moet je hier niet te moeilijk over doen. Ik doe wat ik kan en probeer telkens een beetje uit te breiden.. Kleine stapjes, maar ik kom er wel. Het hoeft niet snel, dat is wat ik jullie allemaal wil meegeven. Je komt er wel, op jouw tempo en op jouw manier.
Moet je het leven zo veel mogelijk sturen of moet je het laten gebeuren? Wat vind jij? Wat zou jij in mijn situatie doen?
Veel liefs, Kim
Geef een reactie