Robert en ik hebben het vaak over ‘de toekomst’. Als wij gaan samenwonen dan… Als wij kinderen hebben dan… We zijn nog geen jaar samen, maar hebben nu al hele uitgesproken ideeën over opvoeding, financiën, en het huishouden wat voor hem is. Stiekem kijk ik ook al wel eens naar huisjes op Funda, kijk ik of er werk te vinden is in onze sectoren voor hem sowieso, en weet ik ook al precies hoe ik ons huisje wil inrichten hoeveel en welke diertjes ik wil. Echter, dat heppie-de-peppie vooruit fantaseren heeft ook een keerzijde. Zo wordt je bang voor dingen die niet aan de orde zijn, en ook lijkt ‘het nu’ er ineens minder toe te doen.
Studeren en stuff
Oh, wat zou ik ontzettend graag gaan samenwonen, en lekker gaan werken. In mijn ideaalplaatje heb ik twee dagen in de week een basisschoolgroep en sta ik de resterende drie dagen op een middelbare school om ‘godsdienst/levensbeschouwing’ en/of ‘maatschappijleer’ te doceren. Een eigen mentorgroep lijkt me dan ook wel leuk. Ennuh, nog veel later, zou ik graag lesgeven op het HBO. En Robert is dan een Wegenwachtmannetje en redt mensen in nood. Hij zijn droombaan, ik mijn droombanen. Maar… voordat het zover is, moeten we eerst in het hier en nu onze opleidingen afmaken. Beide studeren we al vijf jaar, en beide hebben we er totaal geen zin meer in. Nee, doe ons maar dat plaatje samen! Robert moet nog 2.5 jaar, ik 1.5 voor dit diploma en daarna nog 1 of 2 jaar voor mijn pabo-diploma. Trouwens, dan wil ik ook nog een 1e-graads bevoegdheid, wat inhoudt dat ik twee masteropleidingen moet doen. Blegh! Zolang wij samen nog studeren, komt er van dat samenwonen en samen een leventje opbouwen nog niks terecht.
Een ambivalente kinderwens
Oké, op zich zijn die paar jaar wel te overzien. Immers, we zijn nog jong. Het punt is echter dat ik een beetje zit met mijn ‘kinderwens’. Hierbij heb ik namelijk een erg ambivalente houding. Ja, ik wil kinderen. Het liefst voor mijn 30e, maar dat is al over iets meer dan 8 jaar. Ik wil geen huismoeder worden, ik wil werken! Maar, hoe combineer je dat met een kleine? Een kind past totaal niet in het leven wat ik voor ogen heb. En toch wil ik ooit wel heel graag een mini-me! Waarschijnlijk is dit een issue wat zichzelf oplost als het zover is.
Mijn tweede ‘probleem’ is angst. Doodsangst. Ik ben zo ontzettend bang voor de pijn. Kennen jullie de film ‘De gelukkige huisvrouw’? Nou, die vrouw is dus van voor tot achter uitgescheurd. AUW! Daarbij ben ik sowieso al een watje en mijd ik alles wat pijn kan doen. Een ruggenprik bij de bevalling is ook een no-go, want ik ben bang voor prikken. Ofcourse… Keizersnede idem. Oh, en dan ben ik ook nog als de dood voor het geven van borstvoeding en eventueel kolven. Dan komen je tepels toch vacuüm te zitten? Thanks, bu no thanks! Het staat mij al tegen dat je bij een borstonderzoek aan je tepel moet trekken; ik bedoel, dat doe je toch niet? Ja, tepels zijn bij mij een gevoelig onderwerp… Zwangerschap ook. Moeders zei dat je de pijn direct vergeten bent zodra je je kindje vast hebt, maar dan nog… Ik ben doodsbenauwd, en het speelt nog niet eens.
Overigens, een draagmoeder is geen optie. Tenzij ik onvruchtbaar blijk te zijn ofzo, maar anders… Het hele proces waarbij er een kindje groeit in je buik, lijkt me prachtig. En, ik ben bang dat ik heel veel mis, en ook heel veel spijt krijg, als ik mijn/ons kindje niet zelf draag. Maar de pijn… ik wil het niet. En toch…
ROOS, DOE FF NORMAAL! Ja, het speelt totaal nog niet, dus waarom zou ik hiermee bezig zijn? Omdat ook dit een onderwerp is voor ‘de toekomst’ en omdat ik denk, ook aan zulke dingen. Robert heeft een hele grote kinderwens. Maar, daarvoor moet ik wel ‘meewerken’ en ik weet nu nog niet of ik dat kan. Stom hè, angst…
Een rooskleurige toekomst?
Ha, mijn kleur is rood, dus mijn toekomst ziet er rood uit. Nee, uiteindelijk zal alles wel loslopen. Dingen gaan nooit zoals je in gedachten hebt, maar als je genoeg je best doet, kun je komen waar je wil. Vooralsnog blijft het bij fantaseren en lekker samen op de bank over onze toekomst praten. Ondertussen zorgen we ervoor dat we in het hier en nu ons best doen om daadwerkelijk in die toekomst te komen. Dat zal soms wel lastig worden, want vooral Robert is al helemaal klaar met dat schoolgedoe. En eerlijk gezegd, ik wil er ook nog herhaaldelijk het bijltje bij neergooien. Dus, fantaseren over de toekomst is leuk, maar het nadeel is dat je het ‘nu’ als langer en zwaarder ervaart, wat zonde is omdat je nu ook hele leuke dingen kan doen.
We leven niet in de toekomst, we leven nu. Maar, toekomstplannen geven wel houvast en het is natuurlijk ook ontzettend leuk om (samen) over je toekomst te fantaseren.
Wat zijn jouw toekomstplannen? Of, zijn al jouw plannen uitgekomen?
♥
Bron afbeelding: Death to Stock
Geef een reactie