Adrenaline is een raar stofje… Het activeert je verdedigingsmechanisme, je vluchtgedrag… Het is een stofje dat jouw overlevingsmodus ‘aan’ zet. Maar, waarom komt het dan ook op als jij iemand anders helpt, en jij zelf totaal geen gevaar of letsel ondervindt? En vooral, waarom ben je na een adrenalinekick zo kapot? Gistermiddag gebeurde er iets op werk, waarna zowel mijn leidinggevende als ik de rest van de dag ‘op’ waren.
“Adrenaline komt in grote hoeveelheden vrij in omstandigheden die door het lichaam als (mogelijk) bedreigend voor de overleving worden ervaren en daardoor stress veroorzaken” – Wikipedia
Stress, ja dat was er wel. Een bedreiging voor mij, dat totaal niet. Gisteren op werk moest ik de hele dag bar draaien, doordat een collega niet kon komen. Normaliter verplaats ik rond 12 uur van de bar naar de receptie. Bar draaien is leuk, maar aangezien ik niet heel goed tegen drukte kan en ook niet zo heel stressbestendig ben, vind ik het altijd heerlijk als collegalief komt en de middagdrukte (lunch, veel bestellingen, veel mensen) voor haar rekening neemt. Gisteren was deze heerlijke taak aan mij besteed. Fine, I can do this! De drukte handelde ik verbazingwekkend genoeg redelijk rustig af, en de stress bleef vooralsnog uit. Totdat…
The accident happend…
Een moeder kwam, met kind op de arm, de zaal uit rennen. Het kind brulde. “Help, ik weet niet wat er is, maar ik heb direct een dokter nodig!” Een blik op het kind vertelde mij genoeg: arm gebroken. Ken je die spaghettini-boogjes? Het linkeronderarmpje van het kind zag er uit als zo’n boogje… Het leek net flubber en vooralsnog gaat dat beeld maar niet van mijn netvlies af. Anyways, ik rende direct naar mijn leidinggevende bij de receptie en zei dat ze naar de moeder en het kind moest gaan, gebroken arm, enz. “Bel de huisartsenpost en vraag bij welk ziekenhuis ze terecht kunnen,” was de opdracht. Dus ik belde…
Of we eerst even met het kind langs konden komen, want er was een doorverwijzing nodig. Ja dat dacht ik toch even niet, we gaan het kind niet zo verplaatsen hoor! De arm heeft een onnatuurlijke houding. Ondertussen was het kind stil maar wel goed aanspreekbaar. 112 bellen, luidde het advies, een ambulance regelen. Dus, dat regelde ik. Allemachtig, nog nooit 112 gebeld en damn, wat stellen ze veel vragen. Ook gegevens van het kind… Dus, ik liep naar de bar en vroeg of de moeder heel even mee wilde lopen naar het vaste toestel omdat 112 een aantal gegevens nodig had, de ambulance zou daarna direct komen. Moeders was natuurlijk zo overstuur, dat ik zelf het telefoongesprek heb geleid en haar rustig vroeg wat het ambulance/112-personeel wilde weten. “Weet je naar welk ziekenhuis we gaan? Ik moet mijn man bellen…” Ik legde mijn hand op haar arm. “Mevrouw, de ambulance is hier binnen 10 minuten. Uw zoons arm is gebroken en die gaan ze hier spalken. Daarna brengen ze hem naar het ziekenhuis en u gaat natuurlijk mee. Ik neem aan dat u tegen die tijd ook hoort naar welk ziekenhuis u gaat en dan kunt u uw man vertellen waar hij moet zijn.” Binnen 10 minuten zou de ambulance er zijn. Ze waren er met 5 minuten, en ik ving ze buiten op. Daarna heeft mijn leidinggevende ‘de zaak’ afgerond. Trouwens, heb ik al gezegd dat het jongetje pas 4 jaar oud is? Hij schijnt op een toestel geklommen te zijn en is toen gevallen. Luckily it’s his arm and not his neck, dacht ik nog.
En toen…
Het rare is dat ik nog verbazingwekkend rustig alles heb geregeld. Iemand uit de keuken nam mijn bardienst even over toen ik belde. Toch, het had professioneler en rustiger gekund, maar voor mijn eerste crisissituatie hield ik het hoofd behoorlijk koel. Echter, zodra de ambulance weg was, was ik kapot. Leidinggevende ook… We stonden allebei te trillen, hadden hoofdpijn, en waren letterlijk ‘op’. De manager was gebeld en kwam langs. Ze vroeg hoe het met me ging. Hoezo hoe het met mij gaat? Ik heb toch niks, maar dat kind… Dat armpje… Het zag er echt zo naar uit! Of ik even wilde zitten… Nou waarom zou ik? Het was ondertussen pas 3 uur. De hele situatie heeft misschien 20 minuten geduurd, maar het leek veel langer. Ik weet ook nog details, waarvan ik normaal alles vergeet met mijn zeefgeheugen. Adrenaline verbetert tijdelijk je geheugen hè. Maar, waarom waren wij zo kapot? Waarom krijg je ook een adrenalinekick als je zelf niet in een levensbedreigende situatie zit? Bizar… En ja, ik zit er mee want anders zou ik er niet over schrijven. Het arme kind… On the other side, je moet ook niet bovenop een toestel klimmen. Gelukkig was de ambulance snel ter plaatse en had het kind, op de arm na, verder geen letsel. Tja, ik hoop dat dat beeld snel van mijn netvlies verdwijnt, het spaghetti-armpje…
Note: een adrenalinekick zorgt voor uitputting afterwards. Hopelijk gaat het goed met het kind.
Wanneer had jij je laatste adrenalinekick? En, wat zou jij in deze situatie hebben gedaan?
♥
Bron afbeelding: Pixabay.
Geef een reactie