Ik heb flink wat meegemaakt in ‘de klas’ tijdens mijn avonturen op de Pabo. Enkele verhalen heb ik destijds moeten uitwerken ter reflectie. Aangezien ik na de zomervakantie weer het onderwijs in ga, leek het me leuk om deze verhalen te delen. Uiteraard heb ik de namen wat aangepast for privacy reasons.
Vooraf
April 2012, mijn tweede stageklas. In groep 5/6 werken een aantal kinderen in een maatschrift voor rekenen. Soms krijgen ze in een apart lokaal extra begeleiding van een stagiair of van de klassenassistente. Deze dag ging ik met vier maatschriftkinderen uit groep 6 apart zitten om breuken uit te leggen, maar hoe dat ging…
Ga maar naar de gang?
“Juf, mag ik op de gang werken? Ik word gek van die meiden, ze houden hun mond maar niet.’’ Omar keek kwaad naar Sara, Caithlin en Dilara. Omar is een Turkse jongen van tien jaar met een nogal opvliegend en eigenwijs karakter, maar als je hem eenmaal voor je gewonnen hebt doet hij alles voor je. Sara is een Irakees meisje van tien en Caithlin en Dilara zijn twee Turkse meisjes, ook tien jaar. Sara is vrij koppig maar doet goed mee in de lessen en werkt ook door. Dilara en Caithlin zijn nichtjes en kunnen eindeloos blijven kletsen. Vaak werken ze ‘samen’ waarbij Caithlin alles maakt en Dilara het overschrijft. Dilara is ook de kattigste van de twee. Deze ochtend waren ze weer lekker bezig met babbelen terwijl ik mijn uitleg probeerde te geven.
“Nee Omar, je mag niet op de gang werken want ik ben nog aan het uitleggen. Caithlin , Dilara, even stil nu. Ik ben aan het uitleggen en dan zijn jullie stil. Als je een vraag hebt steek je je vinger op maar jullie praten niet door mij heen. Is dat duidelijk?’’ “Ja juf,” zeiden ze in koor. Omar keek een beetje nukkig en mopperend ging hij weer zitten. “Oké, terug naar de breuken…’’
Toen ik klaar was met uitleggen gaf ik ze de opdracht om de betreffende bladzijde af te maken. Sara zuchtte diep maar ging toen aan het werk. Dilara en Caithlin begonnen natuurlijk weer te kletsen. “Meiden, jullie maken zelf je werk en dat doen jullie in stilte.” Ondertussen was Omar naar de deur gelopen met zijn werk in zijn handen. “Waar ga je heen Omar?” vroeg ik. “Naar de gang, die meiden kunnen gewoon hun mond niet houden en zo kan ik mijn werk niet maken.” En hij ging op de bank in de gang zitten. “Omar, ik wil dat je terugkomt in de klas, op de bank kun je niet je werk maken. Ik heb de meiden net gewaarschuwd en ze zijn stil, jij kan dus gewoon rustig doorwerken.” “Nee juf, ik zit hier goed,” zei Omar brutaal. “Omar, laatste keer. Terug de klas in.” Zuchtend stond hij op en hij ging weer op zijn plek zitten. Hij bleef mokken en ik vroeg me af of ik hem toch niet op de gang had moeten laten zitten. Op de bank mochten ze normaal ook niet zitten, dus nu ook niet. Regels zijn regels. Net zoals de regel dat je bij de derde waarschuwing naar de gang moet, en dat wist Omar dondersgoed…
“Juf, Omar pakt mijn pen steeds af, zo kan ik toch niet werken?’’ Caithlin keek kwaad naar Omar. “Ja juf, Omar doet echt vervelend,” voegde Dilara toe. “Pff, konden ze nou niet gewoon rustig hun werk maken,” dacht ik geïrriteerd. Het was altijd wel wat met dit groepje. “Omar, geef Caithlin haar pen terug en maak je werk af. Dilara concentreer je op je eigen werk en niet op wat anderen doen oké?” Dilara knikte en werkte weer verder. Sara had een vraag over de sommen en ik ging bij haar zitten om het uit te leggen. Nog geen twee minuten later hoorde ik weer “Juf, Omar steekt de hele tijd zijn tong naar me uit en hij heeft weer mijn pen.’’ “En ook die van mij, Omar geef teruhuhug!” riep Dilara er boos achteraan. “Oké, Omar laatste keer, geef die meiden hun pen terug en maak je werk af. Nu!’’ “Maar juf, hun kletsen steeds. En Dilara kijkt af.” “Omar, bemoei je met je eigen werk en niet met dat van hen. Ik hoor ze niet en heb er geen last van. Neem eens een voorbeeld aan Sara, die werkt tenminste wel goed door. En Dilara, eigen werk, je kan het heel goed zelf.” Ik ging bij Dilara zitten en hielp haar bij de stappen die ze moest nemen om een som op te lossen. “Zie, dat gaat toch heel goed?” “Ja juf, nu snap ik het!” zei ze blij. Ik was ook blij dat ze het snapte. Ik blijf rekenen lastig vinden om uit te leggen en was blij dat het nu goed ging.
Maar ja hoor, net als je denkt dat het goed gaat beginnen ze weer, en nu zag ik het ook: Omar trok aan Sara’s haar. “Omar, nu is het genoeg!” zei ik boos, “dit is nu al de derde keer dat ik je moet waarschuwen.” “Ja juf, dat klopt, dus nu moet ik naar de gang,” zei Omar triomfantelijk. “Shit,” dacht ik, “wat moet ik hier nu mee, de regel is bij de derde waarschuwing naar de gang, maar dan geef ik hem juist zijn zin. Moet ik nou consequent zijn en hem op de gang zetten of hem toch hier laten?” Ondertussen liep Omar al naar de deur met zijn boeken in zijn handen.
“Nee Omar, nu ben ik het zat. Je gaat hier zitten en je werk maken. Als je het over vijf minuten niet af hebt kun je het om kwart over drie afmaken. Nu is het genoeg!” zei ik boos. Ik wees Omar op een plek aan de andere kant van het lokaal. Ondertussen waren Sara en Caithlin klaar met hun werk en kon ik dat gaan nakijken terwijl zij terug naar de klas mochten. “Goed gewerkt meiden, ga maar lekker even wat voor jezelf doen,” zei ik vriendelijk. “Lukt het nog Dilara?” “Ja juf, nog twee sommen,” zei ze met een lach.
Ik liep naar Omar. “En waar ben jij? Lukt het een beetje?” Omar keek me kwaad aan. “Nee juf, ik maak het niet, stom gedoe.” “Omar,’’ begon ik rustig, “ik wil ook niet boos op je zijn. En ik wil ook dat jij vanmiddag lekker kunt spelen in plaats van je rekenwerk te moeten afmaken. Maar je laat me geen keus. Ik zei dat je niet op de gang mocht werken en vervolgens ga je misbruik maken van de regels.” “Ja, maar op de gang kan ik me beter concentreren…” begon hij. “Omar in de klas kun je ook prima werken en hier zitten we zelfs maar met vier kinderen. Waarom doe je dan wel moeilijk maar vindt je het in de klas geen probleem?” “Ik weet niet juf.. ik wilde gewoon op de gang werken..” “Het is al goed, kom laat eens zien waar je bent. Snap je het allemaal?’’ “Nou eigenlijk vind ik som drie best moeilijk” “Oké,” zei ik, “dan help ik je daarmee, en vervolgens maak je som vier ook af en dan hoef je vanmiddag niet na te blijven. Maar alleen als je mij kunt beloven dat je je voortaan gedraagt!” “Ja juf, dankuwel juf, ik zal me gedragen, hoef ik dan echt niet na te blijven?” Ik schudde mijn hoofd. “U bent cool!” zei Omar stralend. “Hmm, ik ben ‘cool,’” dacht ik, “maar moet ik daar nou blij mee zijn of niet.”
Goh wat een ochtend, en wat een lastige beslissing!
♥
Geef een reactie