Als dit geen sappig verhaal wordt, weet ik het ook niet meer. ๐ Afgelopen week was een rollercoaster qua lesgeven. Twee keer de havo-klas, twee keer de vwo-klas. Vier totaal verschillende lessen. Ik heb me nog nooit zo in het nauw gedreven gevoeld voor de klas, en ik heb ook nog nooit zo streng en hard voor de groep gestaan. Klinkt tegenstrijdig? Hierbij presenteer ik een รผbersappig verhaal over de vwo-klas. Let’s read along.
Let’s enter hell – Dinsdag 27-09-2016
Een terrorklas. Dat is het. Nee, niet… Ik liet over me heen lopen. Wat is er in godsnaam gebeurd dit uur? Nog steeds kan ik er niet wijs uit worden. Een les over vriendschap stond op het programma. Ik wil leerlingen graag activeren en hen verschillende dingen laten doen tijdens mijn lessen. Als starter had ik een bordassociatie; ze moesten opschrijven wat voor hen belangrijk is bij vriendschap. Tja, toen ging het al snel mis. De leerlingen waren niet echt serieus en er kwamen wat onnozele dingen op het bord te staan. I let it be… J. komt lachend naar voren. “J., ga je iets serieus opschrijven?” vraag ik. “Ja,” antwoordt hij al giechelend. Vervolgens schrijft hij de grootste onzinopmerking van de dag op het bord: ‘ik ben rheinhier’. Verbouwereerd staar ik naar het bord. Moet ik hem eruit sturen? Nee, dat is te hard…
A. komt naar voren gelopen. Hij komt niet meer bij van het lachen en zet zichzelf even op de gang tot hij uitgelachen is. Like what? Sympathiek hoor, maar het is overduidelijk dat ik de leiding niet heb. Als hij terug de klas in wil, doe ik een zwakke poging: “A. blijf maar op de gang tot ik je terughaal.” Like that impressed them. Ik preek een beetje over dat het jammer is dat ze niet zo serieus zijn. Het effect is van korte duur.
De les is rommelig, lacherig, totaal niet taakgericht, en er wordt constant een loopje met me genomen. Ik zet A. zelf nog een keer op de gang. Waarom stuur ik hem er eigenlijk niet uit? Waarom neem ik geen actie? Omdat ik dat niet durf… Omdat ik niet weet wat te doen. Argh! Ik geef het op. De reflectie-opdracht laat ik voor wat het is, ik rond een wederom niet geslaagd lesonderdeel af, en zet de laatste 10 minuten de aflevering van The Bible op die we gedurende deze lessen kijken. They won.
The great comeback – woensdag 28-09-2016
Okรฉ, mijn titel is overdreven, maar allemachtig wat ben ik trots! La mentrix adviseerde mij om de groep anders te plaatsen en ik heb de hele plattegrond omgegooid. Jongens naast meiden, lekker awkward. Zodra ze binnen kwamen zei ik direct, met luide stem, dat ik een nieuwe plattegrond had gemaakt en dat ze zo mogen gaan zitten als op de plattegrond staat aangegeven. Er werd wat gesputterd en gemopperd, maar ze gingen wel zitten.
Enkele leerlingen lachten wat om de nieuwe opstelling. “Gisteren ging het echt waardeloos, dat weten jullie ook. Die chaos, dat gebeurt niet meer,” begon ik. J. bleef maar lachen. Ik keek hem aan. “J. neem jij me nou niet serieus?” vroeg ik rustig. “Nee,” bracht hij lachend uit. “Prima, dan kun je nu vertrekken.” Wow, ik had nog nooit iemand eruit gestuurd. Hij keek me aan, stopte met lachen, en vroeg waar hij dan naartoe moest. “Je gaat maar in de aula zitten, schrijft tekst A over, en daarna kom je maar eens terug.” En zo vertrok hij. De rest van de groep gniffelde wat, maar met mijn strenge blik (I’ve practised that) keek ik rond en het viel stil.
Kort benoemde ik de regels die gelden tijdens de les: niet door elkaar, en mij, heen praten; niet schreeuwen in de klas; serieus meedoen met de les. Er is echt wel ruimte voor gezelligheid en lol, maar niet op de manier zoals gisteren.Tja, ik heb ze nog niet eerder zo tam gezien. Aan een handbeweging had ik genoeg om ze erbij te houden. Even draaien met mijn vinger om te zorgen dat F. weer recht ging zitten. Een kort handgebaar naar een lege tafel toen F. (ja, een andere) voor de zoveelste keer aan het praten was. Het mooiste was dat hij nog echt aan die lege tafel ging zitten zonder tegen te sputteren.
Gedurende de les was ik verder niet heel streng of gemeen, maar ik hield ze wel kort. I’m in charge, en dat hebben ze geweten. Tja, nu is dit niet de manier waarop ik standaard les wil geven, maar ik heb ze heel duidelijk teruggepakt op het losbandige gedrag van de les ervoor. Ze waren tam. Te tam. Op vragen kwam weinig respons, en dat begrijp ik ergens wel; je wordt wat nukkig van zo’n grote correctie… La metrix gaf me de uitdaging om ze nu weer naar het ‘samen’ te krijgen. Langzaamaan de teugels wat laten vieren; laten zien dat er best veel mogelijk is maar wel binnen gestelde grenzen. Tja, dit was wel ontzettend leerzaam.
Was ik te hard voor ze, of is het goed zo? Het is geen strafkamp, maar de orde moest wel teruggepakt worden. Lastig, dat was het. Maar echt, ik ben trots op mezelf dat ik zo sterk teruggekomen ben from Hell. Overigens, dat harde wordt wel minder. Vind streng zijn 10x niks, maar blijkbaar is het soms nodig. I’ve owned them kids, en nu komt de uitdaging om ze te laten ontspannen en ze te laten zien dat het wel leuk kan zijn. Challenge accepted.
Geef een reactie