Goh, ’t is wel stil hier… She still alive? Bloggen gaat niet zo goed samen met mijn huidige studie-leef-werk-slaappatroon. #drukdrukdruk Eind deze week moet ik de ‘startproef’ inleveren, evenals mijn praktijkopdracht en -beoordeling. Een beoordeling die erg goed is trouwens. De uni werkt vanuit 5 docentrollen: ontwerper, uitvoerder, pedagoog, teamlid/collega, en professional. Voor al deze rollen moest ik nu op ‘niveau 1’ functioneren. Dikke matrix met gedragingen die ik moet laten zien, blabla, dat wordt gescoord, en dan moet dat op niveau 1 zitten. Clear? Nu heb ik voor drie rollen niveau 1.5 en voor twee rollen niveau 2. I’m a happy lady.
“Keep smiling, because life is a beautiful thing and there’s so much to smile about.” – Marilyn Monroe
Happy… Ja, dat zou ik eigenlijk wel moeten zijn. Naast deze goede beoordeling heb ik namelijk ontzettend grote stappen gemaakt in mijn persoonlijke ontwikkeling. Remember dat ik doodsbenauwd was voor beoordelaars? Dichtklapte omdat er iemand naar me keek… Nou, gisteren kwam mijn VU-mentor een les bekijken, en ik was helemaal niet bang! Ja, toen we het gingen nabespreken werd ik wel nerveus, hehe. Maar damn, wat een vooruitgang zeg! Moet ik trots op zijn, en toch…
Mijn ontwikkelpunten zijn duidelijk: iets minder controle, iets losser/flexibeler tijdens het lesgeven, en ik moet aan mijn relatie met de klas werken. Contact maken doe ik erg oppervlakkig, maar er is weinig tot geen bonding tussen mij en de leerlingen. La mentrix zei vandaag het volgende: ze ziet in mij iemand die heel onzeker is, heel gevoelig, en iemand die constant op zoek is naar bevestiging. Pijnlijk herkenbaar. Doordat ik zo’n grote (onvervulde kinder)behoefte heb, ben ik eigenlijk constant bezig met het krijgen van bevestiging (ook onbewust), waardoor ik de leerlingen niet zie. Nou ja, wel zie… Maar hun reacties, hun belevingen en gevoelens, dat ontgaat me. Het is zelfs zo dat ik onbedoeld opdringerig ben (en dus irritant) door mijn grote drang naar bevestiging. En dat deed zeer. Ik wil helemaal niet lastig, opdringerig en vervelend zijn!
Thuis huiliehuilie-zielig-zijn omdat ik me er echt heel rot onder voelde. La mentrix heeft namelijk gelijk; ik heb een psychologisch ‘probleem’: onzekerheid. Iedereen is onzeker, maar mij nekt het. Dacht ik vooruit te gaan, zit die onzekerheid me nog steeds in de weg. En. Daar. Baal. Ik. Zo. Van! Ja… wat had ik dan gedacht? Dat alles in 1x goed ging en de onzekerheid me niet in de weg zat? Wrong thought. Daarbij, het is juist goed dat ze me dit vertelt, omdat het heel duidelijk is en ik nu weet hoe ik overkom. ‘T is niet leuk om te horen, maar het is wel goede, kritische feedback en ze bedoelt het goed. Ik wil het heel graag goed doen… te graag… en dat werkt tegen.
Ofwel, momenteel heb ik heel veel om trots op te zijn, maar een negatief gevoel overheerst me. En omdat dit mijn stukje interwebz is, vind ik dat ik hier ook mag klagen en zielig mag doen als alles om me heen een soort van goed gaat.
Over klagen en zielig doen gesproken, Poes Jolie blèrt me toch om aandacht. De arme schat ziet me niet zoveel meer nu ik in Apeldoorn stage loop. Als ik thuis ben, wilt ze eigenlijk constant aandacht. Best aandoenlijk; blijkt ze me toch wél te missen. En ik maar denken dat het haar niets kon schelen, hehe. So peepz, ik ga Jolie aandacht geven.
Geef een reactie