Afgelopen maandagavond, tijdens het uitlaten van de honden, keek ik eens omhoog en zag de sterrenhemel. Goh, mooie zin Roos *schouderklopje*. Nu kijk ik wel vaker naar de sterren. Om de een of andere reden fascineren zij me. Nu ben ik echt een ramp met sterrenbeelden; de enige die ik herken zijn de grote en kleine beer. Steelpan en kleine steelpan, that’s it. Nu zag ik maandagavond een sterrencombinatie die ontzettend klein was. Of het een sterrenbeeld is, en zo ja welke, I’ve got no clue. Maar, dit hele kleine iniminiesterrencluster had iets wonderlijks… Afgelopen maandagavond, al wandelend met de honden en kijkend naar de sterrennacht, dacht ik aan de grootsheid, de oneindigheid, van het bestaan.
Hoe ver weg zou dat cluster wel niet zijn? Als zelfs de heldere sterren, inclusief de zon die de voor ons dichtstbijzijnde ster is, al zover weg zijn, hoever zou dat cluster dan zijn? Of, is dat cluster misschien wel een heel ander zonnestelsel? Misschien zelfs wel een heel ander sterrenstelsel! Immers, onze Melkweg is niet het enige sterrenstelsel. Sterker nog, we zien niet eens alle sterren van de Melkweg als we even rustig naar boven kijken. Dacht je dat de sterrennacht al imponerend was, is het eigenlijk een fractie van al dat is.
Bovenstaande video vond ik erg mooi, en toepasselijk. Laat voor even het besef doordringen hoe nietig onze ‘grote Aarde’ is; hoe nietig wij mensen zijn compared to the galaxy. En dan te bedenken dat hetgeen dit filmpje laat zien slechts is ‘wat wij tot nu toe hebben waargenomen’. Overigens, er zijn veel meer van zulke filmpjes, maar ik raad je aan er niet al te veel te kijken. I felt kinda lost afterwards.
Hoe ironisch is het dat wij op onze grote kleine Aarde zoveel existentiële problemen hebben, terwijl de hele reikwijdte van ‘het al’ nog onbekend is? Ik geloofde niet dat iets oneindig was, dat alles een afgebakende rand heeft. Net zoals de omlijning van een cartoonfiguurtje. Oneindig… Dat is toch niet te bevatten? Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat iets almaar doorgaat; dat er altijd een groter geheel is. Of kleiner, dat kan uiteraard ook. Wel eens gehoord van het micro-universum? Daarbij wordt ingezoomd op materie en gezocht naar het kleinste deeltje. Zo kwamen we uit bij cellen, die weer bleken te bestaan uit nog kleinere deeltjes: atomen. Zelfs atomen, al zo miniem en ogenschijnlijk klein, bestaat weer uit tig kleinere deeltjes. Zowel naar binnen, als naar buiten, lijkt een soort oneindigheid te gelden. Het idee van ‘oneindigheid’ laat mijn brein bijna exploderen. Al kan je op microschaal nog stellen dat uiteindelijk alles energie is. Hoe klein je ook gaat, er is energie aanwezig. Beetje een open deur misschien, maar wel te behappen.
Als ‘het al’ zo groots en veelomvattend is, wat stellen wij mensen dan voor? Waar doen wij moeite voor; waar maken wij problemen van? Overigens ben ik van mening dat er meer leven is dan slechts ons leven hier op aarde. Aliens wil ik het niet noemen, want voor andere levensvormen op andere planeten zouden wij de aliens zijn, mits ze die term gebruiken uiteraard. Maar, als je bedenkt dat alles zo onmetelijk, ongelofelijk groot is, kan het niet dat wij de enige planeet met leven zijn. Misschien, ooit op een dag, als teleportatie mogelijk is, we eens kunnen rondkijken bij die planeten op tigduizend jaar afstand. Wie weet vindt een van onze nakomelingen wel een beste vriend op een of andere planeet 500.000 lichtjaren verderop, who knows?
Opeens begon Rocky te blaffen en werd ik bruut uit mijn overpeinzingen gehaald. Meneer zag een andere hond, het zal ook niet. Op naar huis dan maar, naar de realiteit die wél te omvatten is.
Q: Hoe denk jij over ‘(on)eindigheid’?
♥
Geef een reactie