Soms vraag ik me af waarom ik überhaupt nog studeer. Like serious, ik heb er echt een hekel aan. Het schijnt dus dat ik een perfectionist ben. Lui, uitstellend, maar wel een perfectionist. Dus, ik stress ‘m bij elke opdracht of het wel goed genoeg is. Deadly tiring, I can tell you. Nu houd ik er altijd wel van, net als de meeste studenten, als een module (vak) een lekker duidelijke opzet heeft. Dus, het vak heeft een duidelijk leerdoel, de toetsing en eindtermen zijn helder, en je weet waar je gedurende de module naar toe werkt. Zo hoort onderwijs te zijn, nietwaar? En toen kwam ‘het onmogelijke vak’.
Comparatieve methoden: Focus op mythen
Ja, beste mondvol, nietwaar? Het klinkt ‘best slim’. Goed, afgaande op de naam van het vak, dacht ik dat we methoden zouden leren om mythen met elkaar te vergelijken. Seems close… Het vak is dus hartstikke nieuw en de docenten zijn nog aan het rommelen met de vormgeving. Van de 12 lessen nemen 3 docenten elk 4 lessen voor hun rekening. De studiegids wordt per week bijgewerkt. Op zich geen probleem, maar het vak heeft dus geen duidelijke doelstellingen, wij de studenten hebben geen flauw idee hoe we getoetst gaan worden, en de inhoud van het vak… Uhm, het is ontzettend interessant, maar wat moeten we er mee?
Docent 1 gaf ons een shitload aan opdrachten en leeswerk. Zoveel dat ik geen tijd had voor het andere vak wat ik volg deze periode. Of de gemaakte opdrachten wel of niet meetellen voor een cijfer is onduidelijk. Ik maakte braaf alles, student 2 niet, en student 3 half. Fine by me. We bespraken in college theorieën om mythen te analyseren. Nou ja, eigenlijk bespraken we diverse analyses. Best goed te volgen, maar ehm, hoe zijn die mensen überhaupt bij deze analyses gekomen? En, hoe moeten wij dat zelf doen dan? Er is niet zoiets als een stappenplan. Vooralsnog hebben we drie analysemethoden behandeld…
De Freudiaanse analyse
Ja, Freud, breek me de bek niet open. Bij Freud gaat alles over seks, frustraties, en weggestopte driften. Fine, met wat fantasie kun je elk verhaal wel een seksuele lading geven, maar wanneer is zo’n analyse dan wel of niet goed? We hebben een aantal Freudiaanse besprekingen gevolgd van onder andere de mythe van Adonis en Aphrodite. Prima te volgen hoor, zo’n bespreking. Tijdens de lezing lijken alle conclusies ook heel duidelijk. Toch knaagt het, hoe de peep zijn die mensen zogenaamde wetenschappers bij deze lezing gekomen? In hoeverre is het duimzuigerij? En, hoe moet ik zelf zo’n analyse fabriceren? Duimzuigen kan iedereen, maar levert dat een goed cijfer op?
De Jungiaanse analyse
Oké, een Jungiaan zoekt dus naar archetypen. Sommige zijn logisch toe te passen op een personage, anderen lijken wat vergezocht. Vervolgens komt er vanuit dit archetype een hele psychoanalyse van het verhaal waarbij ik me, wederom, afvraag hoe ze er bij komen. Het zal wel.
De structuralistische methode
Dewattes? Yeah, I thought the same. Deze methode is volgens mij onmogelijk. Je moet zoeken naar relaties en tegengestelden en blablabla. Tijdens het bespreken van een tekst lijkt het wederom heel logisch, maar weer mis ik een aanknopingspunt om überhaupt te beginnen. Daarnaast, zelfs de ‘simpele’ uitleg lijkt eerder op wiskunde dan op het verklaren van een verhaal. Of misschien staat dat aan elkaar gelijk, wie weet. Ik ben ook maar de nog onwetende student.
“But why, why, why can’t people just say what they mean?” – Grame Simsion
Toen ik na de eerste vier colleges dan ook de opdracht kreeg om bovenstaande analysemethoden toe te passen op een aantal hindoe teksten, raakte ik lichtelijk zwaar heel heel heel zwaar gestrest. Voor mijn gevoel hadden wij niet de handvatten gekregen om zelf deze analysemethoden toe te passen op mythen. Een voorbeeld bespreken is heel wat anders dan stap voor stap bespreken hoe je zo’n analyse nou aanpakt. Or am I just plain stupid?
Even op adem komen…
Wat een verademing was het dan ook om afgelopen maandag bij docent 2 gewoon het hele college in alle rust één hindoe tekst rustig door te nemen en te bespreken wat de passages zouden kunnen betekenen. Geen pittige analysemethoden die er in sneltreinvaart doorheen gejaagd worden, gewoon rustig lezen en met z’n allen 3 studenten ontleden wat er eigenlijk staat. Conclusie van het college? Alle interpretaties zijn speculatief, al is het een wel aannemelijker dan het ander. Docent 2 heeft overigens ook nog geen beeld van de toetsing. I wonder, als al die analyses eigenlijk duimzuigerij kunnen zijn, dan valt er weinig aan te beoordelen nietwaar? Immers, een docent kan nooit onderbouwen waarom mijn interpretatie van een tekst onvoldoende zou zijn… Blegh, ik houd niet van onduidelijkheid.
Oh, fun fact: docent 2 dacht dat hij les ging geven aan masterstudenten. Wij zijn nog bachelorstudenten… Dus, het niveau van de module zou dan te hoog zijn. Ach, de komende paar lessen gaan we in ieder geval rustig hindoe teksten bespreken en analyseren aan de hand van de tekst. Hermeneutiek heet dat, als ik het goed heb. Veel leeswerk, maar wel veel duidelijker te volgen. Nu nog afwachten wat docent 3 voor ons in petto heeft…
En dan nu braaf huiswerk maken
Nou, mocht jij een van bovenstaande methoden toevallig wel beheersen en/of een stappenplan paraat hebben, dan hoor ik het graag. Al vraag ik me wel af wat we in vredesnaam met dit vak moeten. En ik hoop dat wij niet de dupe worden van een probeersel van de docenten; uiteindelijk willen we wel onze studiepunten halen.
Q: Wat vind/vond jij echt een onmogelijk vak op school of tijdens je opleiding?
♥
Afbeelding van Pixabay.
Geef een reactie