Ik houd van boeken. No secret. Even weg uit je eigen realiteit en meegaan in het verhaal van een ander, de wereld van een ander, is iets wat ik altijd al erg fijn vond. Tegenwoordig lees ik helaas bar weinig, maar als ik in een boekwinkel kom kan ik het gewoon niet laten om toch weer nieuwe boeken te kopen. Terwijl er nog genoeg op de plank liggen die gelezen moeten worden, haha. Naast fantasy vind ik Young Adult boeken ook geweldig. Spannend en makkelijk leesbaar, wat wil je nog meer? ๐ Het boek ‘De laatste deelnemer’ย is zo’n Young Adult boek en heb ik tijdens mijn weekje vakantie met Felicia op de kop getikt. Dit boek schijnt het debuut van Alexandra Olivia te zijn, en ik kan nu al zeggen dat ik benieuwd ben naar haar volgende verhalen.
Het is maar een spel…
Het verhaal gaat over Zoo die meedoet aan een nieuwe tv-serie, een soort spel. Het spel gaat over 12 deelnemers die moeten ‘overleven in de wildernis’ en allerlei uitdagingen/opdrachten moeten voltooien. Er is echter een catch: de enige manier om te winnen is als alle andere deelnemers hebben opgegeven. Mensen worden niet geรซlimineerd op basis van de opdrachten. De deelnemers hebben dus geen idee wat hen te wachten staat en hoe lang het programma eigenlijk zal duren. Tijdens de opdrachten blijkt ook dat de regisseurs niet terughouden wat betreft rekwisieten en acteurs.
In het boek volg je Zoo op haar solo-uitdaging. Ze is helemaal alleen, zelfs haar cameraman is verdwenen, maar er hangen vast genoeg camera’s in het bos en er was ook nog een drone. De opdracht was om een locatie te vinden en in een lugubere ‘blauwe blokhut’ย vond Zoo de hint home sweet home, dus ze is op weg naar haar huis. De uitdagingen worden steeds heftiger en eigenlijk is het programma totaal niet wat Zoo ervan had verwacht. Als bij een van de uitdagingen haar bril kapot gaat, krijgt ze het wel heel erg moeilijk.
Na enkele dagen komt ze iemand tegen, een nieuwe cameraman, die onderdeel is van haar opdracht. Althans, dat denkt ze. Naarmate het verhaal vordert, volg je Zoo in haar groeiende verwarring. Ze wist dat het budget groot was voor dit programma, maar hoe konden ze hele steden afzetten enkel voor haar? En dan zijn er ook nog de andere deelnemers die ergens lopen… Hoe groot is het gebied van het spel eigenlijk? En, waarom gebruiken ze zoveel dummy’s om lijken te repliceren? Het feit dat Zoo alles in vlekken ziet, maakt het nog verwarrender. Ze had de regisseur een reserve-bril gegeven, waarom krijgt ze die niet? Het was vast de bedoeling dat ze niets meer zou zien. Het is allemaal een spel, het hoort allemaal bij de uitdagingen, toch..?
Goed verhaal, lousy end
De hoofdstukken wisselen elkaar af in heden en verleden. Het ene hoofdstuk gaat over Zoo in het heden, het andere hoofdstuk over het begin van ‘het spel’/het programma en is geschreven alsof je op ‘de set’ meekijkt. Op deze manier komen uiteindelijk heden en verleden samen en begin je te begrijpen wat er nou eigenlijk gaande is. De afwisseling van tijd in het verhaal maakt het boek spannend; als lezer wil je steeds meer weten over wat er nou gebeurt. Ook het ‘programma’ zelf is erg leuk, zo wilde ik steeds weten wat de nieuwe opdrachten waren รฉn krijg je een kijkje in hoe het er ‘op locatie’ aan toe gaat. De keuze om het verhaal in heden en verleden te laten afwisselen, draagt zeker bij aan de spanning van het verhaal. Als Olivia ervoor had gekozen het verhaal geheel chronologisch te vertellen, zou het boek veel minder interessant zijn geweest. Wat ook een erg leuke, creatieve toevoeging is aan het verhaal, is dat er tussen de hoofdstukken door fragmenten zijn te lezen van een forum waar kijkers van het tv-programma hun reacties kwijt kunnen. Erg leuk bedacht!
Deze spanning en interesse neemt helaas af zodra heden en verleden bij elkaar komen. Vanaf het moment dat Zoo doorkrijgt wat er nou daadwerkelijk speelt, neemt het verhaal af. Het leek voor mij net alsof Olivia er vanaf dat moment geen zin meer in had – of niet wist hoe ze het moest eindigen – en maar even wat fabriceerde. Zo goed uitgewerkt als het eerste deel van het verhaal is, zo slapjes is het tegen het einde. Ik bedoel niet dat het boek slecht is. Het feit dat Olivia kiest voor een einde dat niet in de lijn der verwachtingen – en de hoop van de lezer van mij – ligt, is prijzenswaardig. Toch had de afloop van het verhaal meer mogen zijn dan wat ze nu gaf. Over het algemeen loopt een verhaal langzaam af na de climax. Bij mij kwam echter gelijk een full stop wat spanning en interesse betreft in het verhaal. Zonde, want het boek is zeker niet slecht.
Aanrader?
Het verhaal is echt ontzettend boeiend en de schrijfstijl is fijn. Als lezer krijg je her en der een brokje extra informatie waarmee je je ‘boven het verhaal’ voelt staan, alsof jij al weet wat de personages nog niet weten. De uitwerking van het tv-programma en de opdrachten is ook erg leuk om te lezen. De verdeling van de hoofdstukken in heden en verleden is erg creatief en het is leuk om zo langzaamaan ‘bij te benen’ naar het heden. Helaas viel het einde mij tegen, maar dat kan ook een kwestie van smaak zijn. Naar mijn mening had er meer uit gehaald kunnen worden. Toch is dit een prima boek: spannend, makkelijk leesbaar, en met een goed uitgewerkte hoofdpersoon. Wellicht vind jij het einde wel zeer gepast. ๐
Lijkt dit boek je wat? Ik kocht het boek in de most perfect boekenwinkel in Meppel, maar ook via Bol.com kun je het boek bestellen: ย Alexandra Olivia, De laatste deelnemer (2016).
โฅ
* Dit artikel bevat een affiliatie link.
Geef een reactie