Classroomstories # ‘Stagiaires mogen mij niet’

Stagiaires hebben vaak een bijzondere ‘positie’. Lerende en leraar, de leerlingen iets leren terwijl je zelf het lesgeven oefent… Allemaal didactische en pedagogische principes gaan door je hoofd terwijl je tegelijkertijd de som op het bord begrijpelijk wil maken voor de leerlingen. Oh, en dan schiet er ook nog door je hoofd of ze je wel een leuke juf of meester vinden. Voor de leerlingen ben je waarschijnlijk weer de zoveelste stagiair waar ze braaf ‘juf’ of ‘meester’ tegen zeggen. Ze weten dat je het aan het leren bent maar voor hen ben je toch echt de leerkracht. Ze willen gezien worden, gehoord, zij willen net zo graag dat jij hen mag als andersom…

‘Stagiaires mogen mij niet’

Het is vrijdagmiddag, kwart voor twee. Tijd voor het handvaardigheidscircuit! De leerlingen van de bovenbouw worden in groepen van 8-9 over verschillende activiteiten verdeeld. Mijn activiteit bestond uit knutselen met rietjes, iets wat vorig jaar een succes bleek te zijn. Aangezien de hulpmoeder die deze activiteit verzorgde geen kinderen meer op school had, viel deze taak nu regelrecht in mijn armen. Nadja en Esra, twee leerlingen uit mijn eigen stageklas, liepen druk kletsend met mij mee naar ‘de rietjesruimte’. Daar stonden al enkele kinderen netjes te wachten op de start van de activiteit.

Esra en Nadja begonnen direct te keten met Job uit groep 5. Toen ik om de aandacht vroeg zodat ik de knutselopdracht kon uitleggen, maakte Esra ineens de opmerking: “Stagiaires mogen mij niet.” Oei, die kwam binnen. Heb ik haar de indruk gegeven haar niet te mogen? Is er iets naars gebeurd bij andere stagiaires? “Oh, waarom denk je dat,” vroeg ik. “Nou,” reageerde ze, “Ze vinden mij altijd druk en vervelend. Er is maar een stage-juf geweest die mij wel leuk vond.” Nadja bevestigde dit. “Tja Esra, ik vind je een erg leuke meid, dus dat gaat vast goed komen,” zei ik met een glimlach. Esra lachte terug, en ik begon met uitleggen.

Waar vijf kinderkoppies mij vol interesse aankeken, was het eerder genoemde drietal alweer snel aan het keten. *ahum* “Letten jullie ook op, anders weet je zo niet wat je moet doen.” Esra keek op, wierp een blik op wat op tafel lag, en begon gelijk mijn instructie af te maken. “Uhm Esra, wat nou als ik lekker achterover in een stoel ga zitten met een kop thee en jij de boel gaat uitleggen?” Job begon te gniffelen terwijl Esra me half glimlachend en half verbaasd aankeek. “Wie is hier nou de juf?” vervolgde ik met een knipoog. “Ja, daarom vinden ze me dus irritant,” gooide Esra eruit. Het zat haar blijkbaar erg hoog, wat ik sneu vond. Een meisje van 11 die al zo zelfbewust is, zo bezig met wat anderen van haar vinden. Ze wil zichzelf zijn en lekker kletsen en keten, terwijl ze tegelijkertijd het gevoel heeft daardoor veroordeeld te worden. Althans, zo vatte ik het op. Maar… Wat kon ik daar aan doen?

Toen de leerlingen aan het werk gingen, moest ik bij een van de twee knutsels intensieve begeleiding geven. De andere knutsel zouden ze zelfstandig moeten kunnen doen. Het keten tussen Esra, Nadja, en Job bleef doorgaan, werd geschreeuw, en vervolgens zag ik Esra Job als een dweil door de klas slepen. “Ho even, dit is niet de bedoeling!” zei ik streng. “Jullie weten hartstikke goed wat je moet doen en dat dit gewoon niet kan.” Job bleef lachen, wat al snel ophield toen ik hem streng aankeek. “Is het grappig?” Ehm… “Nee juf, ja… maar nee.” Ik zuchtte. “Ga maar weer aan het werk. Over een kwartier moet het af zijn en dan gaan we opruimen.”

“Ik ben irritant hé,” hoorde ik Esra nog zeggen. Huh, zou ze het expres doen? Nee, in de klas was ze hartstikke rustig, ze werkt heel hard, en ze leek er echt mee te zitten dat stagiaires haar niet mogen. Tijdens het opruimen nam ik Esra even apart. “Weet je meis, je bent echt een hele leuke en gezellige meid. Het is alleen wel vervelend als je steeds door me heen praat of als jij de juf gaat spelen. Dat is mijn taak.” Esra moest daar even om lachen. “Als stagiaires jou irritant vonden, was het waarschijnlijk door zulke dingen. Je bent soms gewoon wel heeeeel erg gezellig.” Ze knikte bevestigend. “Maar…,” vervolgde ik, “Dat iets wat jij doet irritant is, betekent niet dat jij irritant bent. Ik vind jou absoluut niet stom of irritant, maar ik vind het wel jammer als ik jou moet waarschuwen omdat je door me heen praat of dingen doet die niet horen. Je kan zo goed werken, je kan erg goed helpen, dus laat dat ook hier bij mij zien oké?” Waar ze eerst zo mondig was, knikte ze nu enkel. “Kom, we gaan opruimen.”

Een week later…

Het was weer tijd voor het handvaardigheidscircuit. Esra maakte het nog steeds erg gezellig, maar het was duidelijk te merken dat mijn praatje was aangekomen. Ze luisterde erg goed, hielp andere leerlingen, en zorgde er zelfs voor dat Job geen gekkigheid uithaalde als ik even niet keek. Ik vind het nog steeds spijtig dat ze het idee heeft dat stagiaires haar niet mogen, maar zij en ik lijken op de goede weg te zijn. “Wat fijn dat je zo goed helpt Esra!” zei ik terwijl ik kort een hand op haar schouder legde. Ze keek me vrolijk aan. “Juf, mag ik het volgende liedje opzetten?” En of ze dat mocht. Deze stagiaire heeft niets over haar te klagen. 😉

* De namen zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.
** Alles in dit verhaal is waargebeurd, alleen qua chronologie klopt het niet helemaal. Voor de verhaallijn heb ik ervaringen en uitspraken van 2 stagedagen gebundeld tot een geheel.