Roos heeft mij gevraagd om een gastblog te schrijven. Toen zij erachter kwam dat ik een ‘heks’ ben, (ja met pukkels en grote neus, maar niet heus) kreeg ik direct de vraag die de meesten stellen zodra je uit de bezemkast komt: “Ben je wiccan of pagan?”
En ik ben geen van beiden. “ik ben gewoon heks,” zeg ik dan. Wat de meesten niet weten is dat er eclectische heksen bestaan, welke meestal solo werken. Natuurlijk kom je zo nu en dan gelijkgestemden tegen en kun je samen dingen uitwerken als je wilt, bespreken waar je knelpunten zitten. Men denkt dan ook meteen dat dit alles te maken heeft met potions en spells of andere rituelen. Dat is dus niet zo. Het kan, maar hoeft niet zo te zijn.
Dit is een goede korte omschrijving van wie en wat ik ben. Sterker nog, ik loop er niet eens mee te koop. En ik pak niet alleen het mooie van de wiccan tradities, ik kijk verder dan mijn pukkelige neus lang is. Ik zoek en vind ook in de Bijbel, Boeddhisme en alle andere spirituele richtingen die je je maar kunt bedenken.
“Solo Eclectische heks
Deze heks volgt niet echt richtlijnen die horen bij een traditie en heeft geen grondleggers zoals bij de Alexandrische en de gardneriaanse traditie. Ze zoekt uit alle tradities op gevoel de dingen uit die bij haar passen. Deze voert ze uit en leeft ze mee. Deze vorm is dus erg vrij en helemaal naar de persoon zelf aangepast.”
De reden dat ik het stil houd is eigenlijk mijn eigen familie. Ik ben als heiden opgevoed, zelfs Atheïsme kende ik niet, want ook dat is een geloof. Je gelooft namelijk in niets, terwijl er niets bewezen is, noch het bestaan van, of het weerleggen van… wat je ook gelooft. Wel kreeg ik algemene kennis mee, maar in stukjes en vlagen. Wij vierden bijvoorbeeld Lichtmis, en niet echt kerstmis. Ja, het verhaal van het kindje in de stal werd ook vertelt op de school zonder enige religie, maar het was maar een verhaal. Een sprookje zo je wilt, net als al die andere mooie sprookjes die in de wereld rondgaan. In elk sprookje zit namelijk een les, goed en fout, wijze woorden, en ze leefden ook in sprookjes niet altijd lang en gelukkig als het verhaal afgelopen was. Moord en doodslag is ook niet van de lucht in de meeste sprookjes.
Ik ben altijd vrij geweest om mijn eigen weg te vinden. De vraag is alleen, als je je bekeerd tot wat dan ook, om hen met rust te laten. En zo zal geschieden. En toch komt het onderwerp soms op.
Ik lig met mijn moeder in het zwembad, we hebben samen warmwatertherapie. Zij begint het gesprek. Ik weet niet eens meer wat ik zei dat zij erover begon, zomaar ineens. Deze momenten zijn zeldzaam en het getuigt ervan dat ze op zo’n moment ervoor open staat om te luisteren. Zij vraagt het immers, toch? En dus neem ik ook mijn tijd daarvoor.Zze hoort mij op zo’n moment en toch heeft ze haar eigen gedachten. Zo ook in dit moment:
“Waarom noem jij jezelf heks dan? Dat is direct een label opplakken, en jij bent gewoon jij!”
“Omdat het nu eenmaal zo genoemd wordt? Wat moet ik anders zeggen dan als het opkomt?”
“Niks, gewoon dat jij jezelf bent.”
“Ja, maar daar is de naam dan toch voor? En het is de kerk die dat ooit bedacht heeft, kan ik toch niets aan doen?”
Ze blijft even stil en dan zeg ik ineens:
“Weet je mam? Een heks, je hebt gelijk, is verzonnen door de kerk ooit lang lang geleden. De heksenvervolgingen, daarvoor waren het gewoon de vrouwen die eigenlijk alles wisten van kruiden. Ze waren wijs, gaven raad en advies en als je nog dieper kijkt, waren het de vrouwen die de wereld bestuurden. En dat is nu juist wat de mannen niet wilden en het instituut kerk oprichtten, om de vrouwen te onderdrukken, ongeacht of ze nu wel of niet wijs waren, vroedvrouwen waren of wisten hoe de wonden te verzorgen en kinderen op te voeden. Dus, als je het dan een andere naam wilt geven, dan ben ik een ‘wijze kruidenvrouw’.”
Ik noem een naam en ineens vraagt mijn moeder:
“Is zij ook een heks dan?”
“Ja, wist je dat niet? Dat is waarom wij elkaar tegen zijn gekomen en contact hebben gemaakt zovele jaren terug!”
“Hm…”
Ze gaat op haar rug liggen met haar oren in het water en drijft weg van mij, ze ontspant en het moment is voorbij. Ik moet best wel lachen in mijzelf, want wat zij niet weet, is dat ze er ook eentje is, alleen weet ze dat zelf niet. It’s all in the mind!
Iets wat ik nu kan en durf te zeggen na een zoektocht van ongeveer 15 jaar. Hoe ik op deze weg ben gekomen? Daarover later meer, zoals met Roos afgesproken. Laat jullie verrassen!
Brightest Blessings,
Morgaine
Bron citaat
Bron afbeelding: Roberto Tumini
Geef een reactie