Ik werd uitgenodigd door Roos om voor haar ‘overleven’ blog een stukje te schrijven. Een hele eer. Maar, bedenk dan maar eens wat je wilt schrijven. Ik denk dat ik dan maar begin bij mijn opleiding. Mijn opleiding is in januari dit jaar gestopt. Dit komt omdat mijn stage tot twee keer toe op verschillende scholen is beëindigd.
Op de eerste school was de reden dat het vertrouwen weg was. Dit komt omdat ik een mailtje had gestuurd waarin ik uitte dat ik heel erg kwaad op ze was. Ze zeiden dat ik nooit met de kinderen communiceerde. Maar, hoe moet je dat überhaupt doen als je elke dag in de bibliotheek zit? ‘Ja, ga dan maar in de pauze met ze communiceren’, werd me verteld. ‘Maar dan willen de kinderen lekker spelen.’ Dus ja, ik voldeed niet aan de eisen. Als ik in de bibliotheek zat en elke donderdag de bibliotheek moest begeleiden, praatte ik weleens met de kinderen. Maar, op die momenten zagen ze dat niet. Volgens hun deed ik dat dus niet. Nou ja, door dat mailtje is het dus beëindigd.
De tweede stage eindigde op bijna dezelfde manier. Volgens haar communiceerde ik niet met de kinderen en niet met de docenten. Maar, ik zat bij de kleuters en praatte wel met de docenten over wie ik was en of ik het daar leuk vond. Maar, meer dan dat wist ik niet te bespreken. Dat was dus kennelijk niet goed genoeg, want ook daar werd mijn stage beëindigd.
Toen op school hadden we nog wat gesprekken en was voor mijn docenten de conclusie dat de opleiding moest stoppen. Mijn droomberoep, weg. Het beroep wat ik al van kleins af aan wilde. Ik was de eerste in groep acht die wist wat ze later wilde worden, docent. En het gekke is, ik had altijd alles op tijd af, was altijd aanwezig en deed altijd mijn best.
Ik wil met dit verhaal een les meegeven. Ik werd ook vaak gebruikt voor klusjes en gaf amper les. Op mijn allereerste stage mocht ik bijna dagelijks een creatieve opdracht bedenken en geven aan mijn klas. Dat was echt een top stage. Dat waren deze twee dus niet. Ik liet niet over me heen lopen. Ik laat me toch niet behandelen als een klassenassistent? Ik wilde onderwijsassistent worden, onderwijs! Ik heb mijn best gedaan om te doen wat hun wilden, maar als ze het niet willen zien, dan gaat het gewoon niet. Het deed me heel veel pijn om de kinderen achter te laten en ze nooit meer te zien. De eerste stage had ik een leuk afscheid, deze tweede werd ruw beëindigd en bij de laatste stage koos ik er zelf voor om de laatste twee dagen te blijven om goed afscheid te kunnen nemen.
Wat mijn les is, is dat je voor jezelf moet blijven opkomen, laat niet over je heenlopen. Al eisen ze dingen van je, als je daar heel hard je best voor doet, maar schijnbaar niet goed genoeg, dan moet je niet aan hun voeten gaan liggen. Je moet sterk blijven en met ze in gesprek gaan. Je moet vertellen wat je niet bevalt en wat je niet leuk vind aan de manier waarop ze tegen je praten. Wordt niet te boos, want dat kan je dus je kop kosten. Verander je karakter niet, want je bent zoals je bent. En accepteren ze dat niet? Dan zijn zij niet geschikt voor al jouw capaciteiten. Geloof in jezelf, ook na een tegenvaller. Sta op en ga weer door, want alleen de doorzetters zullen overwinnen.
Geef een reactie