Nirvana is voor mij by far, samen met Pearl Jam, de beste grungeband uit de jaren ’90. Al vroeg viel ik voor de duistere kant van datgene wat men muziek noemt. De teksten kwamen overeen met hoe mijn tienerbestaan eruit zag. Niet bepaald rooskleurig. Ik ging gekleed in zwart met gekleurd haar. Inderdaad, een emo. In de bus naar school liet ik de zakelijke mensheid maar wat graag meegenieten van mijn ietwat harde en schreeuwerige muzieksmaak. Ach, het boeide me eigenlijk ook niet.
Nirvana wierf bekendheid in de jaren ’90. Ik werd geboren in het jaar 1992, toen Nirvana het bekende MTV Unplugged concert gaf. Twee jaar later, toen ik nog 4 moest worden, pleegde Kurt Cobain zelfmoord. Hij werd 27 jaar. En tot op heden ben ik teleurgesteld in het feit dat ik pas in 1992 ter wereld kwam.
Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe graag ik bij een concert van Nirvana had willen zijn. Hetzelfde geldt voor het legendarische optreden wat Pearl Jam in 1992 gaf op Pinkpop. Ik weet dat Pearl Jam nog steeds tourt, maar ik had zó graag bij dat moment aanwezig willen zijn. Het gevoel van vroeger kan je oprakelen. Maar een gevoel wat je mist kan je niet creëren.
Natuurlijk heb ik de Spice Girls bewust meegemaakt. Maar de springerige paardenstaartjes en plateauzolen hebben voor mij geen enkele waarde meer sinds ik de grunge heb ontdekt. Grunge heeft herinneringen, het heeft emotie.
It isn’t me
We have some seed
Let me clip
Your dirty wings
Let me take a ride
Cut yourself
I want some help
To please myself
I’ve got some rope
You have been told
I promise you
I have been true
Let me take a ride
Cut yourself
I want some help
To please myself
Polly is een nummer wat Kurt schreef na het lezen van een krantenbericht over een verkrachting in Tacoma, Washington. Het meisje was 14 jaar en kwam terug van een punkconcert toen ze ontvoerd en verkracht werd.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=u24P2XiDGIY]
Ik weet het, het is niet echt een positieve songtekst, maar dat zijn de meeste teksten van Nirvana niet, dus wen er maar aan. Alles aan dit nummer is beter dan het geblèr van Justin Bieber of een ander tieneridooltje van deze tijd.
Persoonlijk zou ik er geen moeite mee hebben als Justin Bieber op z’n 27ste de pijp uit gaat. Sterker nog , als we daarmee een legende terug op aarde krijgen, graag! Daarmee kraak ik Justin niet af hoor. Zeker niet, maar wat heeft zijn muziek in godsnaam toe te voegen? Behalve dat hij het hart van miljoenen tienermeisjes 10x harder laat slaan.
Ik gun tienermeisjes massa’s hartaanvallen, flauwval momenten en heel veel oorpijn. Echt, ik vind het prima als je als een dolle koe staat de krijsen om een jongen met veel te veel sterallures. Ga je gang, ik hou je niet tegen. Maar met dat soort ‘muzikale’ sterren gaat de ware kunst van de muziek ten onder. Want dat is het. Kurt was liefhebber van The Beatles. Eerder gemaakte kunst inspireert.
En daarom is het zo jammer dat wereld zo oneerlijk is verdeeld. Dat alle goede artiesten, die muziek zien als kunst overlijden op hun 27ste. Ze laten weliswaar een garagebox vol met verhalen en muziek achter, maar het is gewoonweg niet genoeg. De wereld wordt overspoeld met deuntjes uit de meest ultiem hippie computer. Uit een onderzoek uit de 2012 blijkt dat popmuziek steeds saaier, harder en depressiever wordt. De populaire hits zijn steeds minder vaak vrolijk.
Om die reden schuif ik de elektronische top40 deuntjes het liefst zo ver mogelijk voor me uit en en hoop ik mezelf nog lang te kunnen laten inspireren door een legendarische rocker, schrijver, vader en kunstenaar: Kurt Cobain.
– Xandrine Z.
Geef een reactie