Ik voel me k*t. Al een paar dagen… Kan wel een heppie-de-peppie-blog schrijven, maar daar heb ik totaal geen zin in. Sterker nog, ik heb echt helemaal nergens zin in. Ja, in slapen. En ik wil wel dingen… maar toch ook niet. Het kost teveel energie. Al kost de verveling ook energie. Weer een potje huilen dan maar? Blegh, ik voel me echt waar verschrikkelijk.
Ik wil iets doen, maar wat?
Ik wil lezen, maar toch liever niet.
Een film kijken, ja… toch maar niet.
Spelletjes spelen, ja maar nee.
En praten daar doe ik ook niet aan mee.
Op bed liggen is wat ik doe,
Tja, dat maakt me ook alleen maar moe.
Vraag niet om een aanleiding,
Want die is er niet.
Een dik, donkergrijs gordijn omhult mij,
Vertroebelt, verdooft, houdt afstand.
Ondanks de mensen om mij heen,
Ben ik alleen.
Ik wil iets doen, maar wat?
Internet is niet leuk meer,
Al die plaatjes op Facebook ken ik nu wel een keer.
Een serie kijken, nee toch maar niet.
Ik wil een stuk lopen, maar toch ook niet.
De deur uit, geen denken aan!
Krijg mij eerst maar eens onder de dekens vandaan…
Ik ben depressief, althans zo noem ik het maar. Huilen, mezelf zielig vinden, dat is wat ik nu doe. Overigens, ik kan totaal niet dichten ofzo, dus zie dit ook niet als een gedicht. Het staccato in mijn tekst is ook hoe mijn denken nu is. Alles is negatief. Al een paar dagen is alles teveel. Waar het vandaan komt? Geen idee. Soms heb je gewoon zo’n bui waarin niets goed is, alles te veel is, en je jezelf de grond in boort. Zo’n bui heb ik nu. Zo’n bui waarin ik gewoon een knuffel wil, geen woorden nodig.
Mensen delen vaak alleen het positieve uit hun leven. Een ‘happy-lifestyle-blog’, of feestfoto’s en lachebekkies op Facebook. Maar, het leven is niet alleen rozengeur en zonneschijn. Als ik me rot voel, ga ik niet doen alsof ik blij ben. Well, afhankelijk van de situatie natuurlijk… Hoe vaak zetten mensen eigenlijk een masker op?
*Grabs a cup of coffee*
Weet je, ik zeg altijd dat ik gewoon mezelf ben. Maar, ‘jezelf zijn’ heeft verschillende gradaties. Op werk en in college ben ik meestal ‘mijn serieuze zelf’, bij mijn vriendinnen ook vaak ‘mijn grappige zelf’. Bij Robert vaak mijn ‘emotionele zelf’. En als ik alleen ben: ‘mijn denkerige zelf’. Kortom, in elke situatie/setting gedraag je je net een fractie anders, maar toch ben je jezelf. Maar, als jij eigenlijk down bent en je doet jezelf vrolijk voor, ben je dan ook jezelf? Ja, maar toch ook niet. Als je een masker opzet, houdt je dan die ander of jezelf voor de gek? I think it’s the last.
Waarom zetten mensen een masker op? Is het omdat je je niet wilt laten kennen? Jezelf zogenaamd sterker voordoen? Of is het omdat je die ander niet wilt opzadelen met jouw ‘lasten’? Het is trouwens vaak wel zo dat als mensen vragen hoe het met je gaat, ze een ‘goed hoor’ willen horen. Hebben zij hun plicht ook weer gedaan door ‘interesse’ te tonen. Als je daarentegen met een heel verhaal komt, krijgen ze spijt dat ze het vroegen. Mensen weten niet hoe ze met andermans misère moeten omgaan. Vaak doen we ons dus socialer voor dan dat we zijn.
Anyways, ik ga vandaag nog even lekker door met zielig zijn. Morgen weer naar werk, dus raap mezelf dan wel bij elkaar.
Iemand nog wat te klagen? Feel free!
♥
__________
Afbeelding: Volkan Olmez
Geef een reactie