Ik ben een onzekere twijfelaar. Altijd al geweest, zal altijd zo blijven. Een eeuwige piekeraar, altijd onzeker, en vaak achterdochtig. Altijd een angst voor wat mensen zouden kunnen doen en denken. Bang voor mensen, ha! Ik? Nee toch, ik ben zo sociaal als ik weet niet hoe. That is, ik ben sociaal als ik daar zin in heb. Er zijn ook dagen dat ik gewoon lekker kluizenaarstyle wil doorbrengen thuis. Maar, uiteindelijk is de angst voor wat anderen van mij denken slechts een projectie van mijn eigen angst dat ik ‘niet goed genoeg ben’.
Ik was bang voor wat mensen over mij dachten. Dat ben ik nog steeds, alleen kan ik er nu beter mee omgaan en ben ik er niet altijd meer mee bezig. Immers, waarom zouden mensen mij nakijken en over mij roddelen? Zo belangrijk ben ik nou ook weer niet. 😉 The point is, dat ik heel makkelijk met mensen omga, veel praat, en heel veel gezelligheid kan beleven. Maar, soms speelt die achterdocht op… Een bepaalde opmerking of een bepaalde blik kan ervoor zorgen dat ik in insecurity-mode beland. Alle onbezorgde gezelligheid is dan weg en ik ervaar alleen nog maar onzekerheid. Rationeel gezien weet ik dat ‘het weer zo’n gedachte’ is en dat ik me niet druk moet maken. Het grappige is dat je gevoel daar niet altijd naar wil luisteren. Zo had ik een tijdje terug een gesprek met iemand en zij is er heilig van overtuigd dat je je feelings kunt beïnvloeden vanuit je mind. Haar argumenten klonken logisch, maar… Waarom gaat het bij mij dan andersom? Er komt een gedachte, die wekt een gevoel op, true. Maar, zodra ik eenmaal een neerslachtig gevoel heb, kom ik daar met alleen positief denken echt niet uit. Het moet vanzelf wegebben. Herken je dit, of luistert jouw gevoel braaf naar je denken?
In my darkest moments ben ik een übertwijfelaar. De ‘goede dagen’ is alles prima, niets aan de hand. Lang leve vrijheid, blijheid, liefde, en geluk. Maar, when insecurity kicks in and the days grow black, is die blijheid ver te vinden. Ineens kan ik twijfelen aan mijn relatie; vind hij me wel echt leuk? Of, mijn beste vriendinnen zijn me zat, ik weet het zeker! Ik zal nooit afstuderen, mijn werk is slecht, dit is bagger, dat is ruk, enz. Terwijl ik ondertussen bedenk dat ik onzin uitkraam en even ‘normaal’ moet doen.
Het is niet altijd aan een bui gebonden maar kan ook plotseling opkomen. Bijvoorbeeld, ik zat afgelopen maandag met een medestudente en we hadden een gesprek over masteropleidingen. Zij gaat een andere master doen dan degene die ze wil doen, omdat de voertaal in de andere opleiding Engels is. Eeuwig zonde dat taal haar zo belemmerd, en dat zei ik. Haar gezicht vertrok iets en haar toon veranderde toen ze zei: “Lieve Rozemarijn, wat moet ik dan?” En ik schrok. Zij leek zo sarcastisch en pissig ineens, dat ik bang werd dat ik iets verkeerd had gedaan. Terwijl, van haar uit, was het alleen maar frustratie omdat ze wist dat het stom was en ze ook baalde. Als je haar opmerking zo leest, zit daar ook niets negatiefs in, en toch vatte ik haar blik en toon verkeerd op. Waarom? I have no clue.
Enkele weken terug schreef ik over mijn ontwikkeling. Ja, mijn angst is zeker verminderd, maar toch is het er nog steeds. De ene week erger dan de andere. Als ik een down-day heb, speelt de onzekerheid sneller op dan bij de happy-days. Hierdoor kan ik ook ineens bang zijn voor bepaalde reacties en voor dingen die mensen van me denken. Tegelijkertijd weet ik dat het onzin is. Raar hè, hoe weten en voelen zo tegenstrijdig kunnen zijn? Ik weet dat ik mijn eigen onzekerheid en negatieve zelfbeeld projecteer op wat anderen van mij vinden, maar het voelt alsof anderen over mij oordelen. Stom geneuzel ook.
Het bewustzijn hiervan helpt wel om rationeel te blijven en me niet helemaal te verliezen in de angst voor wat die ander denkt, zoals 2 jaar terug het geval was. Ik ben niet fulltime bezig met wat men van mij vind. Toch blijft het soms lastig en is onzekerheid, of sociale angst om maar even in het label te blijven, niet in een keer verdwenen. Het is een proces, een ontwikkeling, en ik merk nog steeds dat ik vooruit ga, maar op sommige kleine momenten of depressieve dagen, lijkt het net of ik terug ben bij af. *Zucht*. Well, let’s stay positive, het is in ieder geval niet meer beperkend.
Let’s add some music
Onzekerheid blijft… Doet me denken aan een prachtig nummer van Delain, what do you think of it?
And insecurity won’t go
See me in shadows
♥
Geef een reactie