Vorige week had ik mijn intake bij de psycholoog. Slechts 8 weken op de wachtlijst, dus eigenlijk vond ik het nog vrij vlot gaan. Gisteren had ik alweer de tweede afspraak, en voor de komende weken staan er ook al afspraken ingepland. Hoeveel ik wil schrijven over mijn mental health weet ik nog niet. Misschien schrijf ik alleen dit, misschien schrijf ik als de emoties oplopen, en misschien schrijf ik enkel korte updates. Maar… Voor wie zouden die updates zijn? Wat zou het een ander kunnen schelen wat jij allemaal uitvreet bij de psych? Nou, misschien niks en misschien helpt het een ander door te zien dat diegene niet alleen is. Nogmaals, ik weet het niet… But, now I want to write something, starting by yesterday.
Gisteren
Edit: Wegens onduidelijkheid: onderstaande reactie kwam niet van de psych, maar van iemand in mijn nabije omgeving.
“Je hebt nooit wat gehad. Je bent gewoon de grond in geboord door een stagebegeleider en daardoor extreem onzeker. Je hebt niks, ADHD is gewoon onzin.”
Auw, dat steekt! Denk je een traject in te gaan bij de psycholoog vanwege je hulpvraag, vraag je iemand om hulp bij het verzamelen van informatie over je jeugd, krijg je dit te horen. Je gaat niet voor niets naar de psych, toch? Maar, met mij is niks mis. Zal ik er dan maar weer mee stoppen? Roos, dat is natuurlijk dikke bullshit… Je bent nu emotioneel, schrijf morgen maar weer verder. Okay…
Diagnostiek
Oké, ik heb een nacht geslapen en ik heb niks… De psycholoog gaat onderzoeken of ik ADD/ADHD heb; dat zou mijn moodswings verklaren, mijn slechte concentratievermogen, en het feit dat ik ontzettend veel ‘vergeet’. Like, de kennis is er wel, maar ik kan er niet bij; herkennen lukt, actief ophalen niet. Daarnaast kwam uit de intake naar voren dat ik tijdens het praten constant op meta-niveau fungeer en mezelf constant verbeter.
“Je wilt graag alles goed doen, hè?”
JA! Ja, ik wil ontzettend graag alles goed doen, voldoen aan de verwachtingen die anderen hebben, en vooral niet falen. Volgens de psych doe ik in contact 100 dingen tegelijk in mijn hoofd. Vind je het gek dat ik altijd moe ben? Logischerwijze relateert de psycholoog al mijn angstklachten voornamelijk aan faalangst, maar ook daar duiken we nog iets dieper in. Ik heb zelf aangegeven dat ik eerst een diagnostiek-traject wilde. Zomaar een behandeling starten, dat gaat niet helpen. Nee, ik wilde weten wat er ‘mis’ is in mijn hoofd.
What’s the problem?
Constant weer loop ik tegen het probleem aan dat ik ontzettend goed weet wat er gaande is, maar mijn gevoel gaat niet mee. Gestrest raak ik al van de kleinste, meest onnozele dingen, zoals of iemand wel of geen hand te geven. Wat verwacht hij/zij? Als ik ergens wacht en de ander is ietsje te laat, denk ik al dat ik fout zit. Hartkloppingen, zweten, trillen, en bovenal overdreven piekeren zijn de gevolgen. Je ziet het niet aan me, ik lijk rustig maar van binnen is er kortsluiting. Ik functioneer prima, lijk sociaal en gezellig, maar van binnen ben ik doodsbang om iets verkeerd te doen. Niet altijd uiteraard, maar wel vaak… Vaak genoeg dat het me belemmerd… Op deze manier heb ik mijn stage ook niet gehaald, omdat ik bang was te falen. Ironically, I did fail. Al mag je dat zo niet noemen want dat is weer slecht voor je zelfvertrouwen.
Je hebt niks!
Toen dit gisteren luid en duidelijk uitgesproken werd, voelde ik me gelijk krimpen. Zie je wel?! Mijn problemen zijn geen problemen, anderen hebben problemen, ik moet me gewoon niet zo aanstellen! Op deze manier hield ik vaak dingen binnen, sprak er weinig over, totdat het zich ging uiten in mijn stages. Onzin! Het gaat niet voor niets mis, misschien zie je het niet, maar dat betekent niet dat er niks is.
“Je bent alleen extreem onzeker.” Dus, extreem onzeker staat gelijk aan ‘niks hebben’? Well, thanks for mentioning. Dat ADHD vergezocht lijkt, kan ik me voorstellen. Ben altijd vrij rustig geweest, niet hyper. ADD lijkt me een mogelijkheid. Aan de andere kant, ieder mens is anders en gedraagt zich anders. Dat je niet aan de meest opvallende eigenschappen voldoet, betekent niet dat je het van de baan kunt schuiven. En ja, misschien komt er uit de onderzoeken inderdaad dat ik geen ADHD/ADD heb, daarom heet het toch ‘onderzoeken’?
De reactie die ik kreeg, deed zeer. Gisteren maakte die opmerking me emotioneel, vandaag irriteert het me. Ik heb niks. Ieder mens heeft ‘iets’ en de een fungeert beter dan de ander. Ik heb niks. Doordat ik een paar keer tegen mezelf ben aangelopen, vraag ik nu hulp, ondersteuning, om niet steeds in dezelfde valkuil te stappen. Ik heb niks. Hoe vaak is pas op latere leeftijd bij mensen geconstateerd dat ze ‘iets’ hebben? Ik heb niks. Het feit dat je een label krijgt, betekent toch ook niet per se dat je direct een ander persoon bent of dat het zwaar verbazend is dat je tot die tijd ‘gewoon functioneerde’? Nee, want iedereen met een label, dat moet je merken. Maar. Ik. Heb. Niks.
You know, het gaat er niet eens om of ik ‘iets heb’. De reden dat ik naar de psycholoog ga, is omdat ik vast loop met mezelf. Als je tegen iemand zegt dat diegene ‘niets heeft’ neem je hem niet serieus. Not every problem has its tag, en dat hoeft ook niet. Ik weet waarvoor ik hulp zoek, of er nou wel of geen labeltje aan vast hangt.
♥
Fotograaf: Jos Baner (2015).
Like what you read? Volg mij via Bloglovin, Facebook, Twitter, of Instagram!
Geef een reactie