Afgelopen weekend ging het even niet zo goed met me. Vrijwel de hele zaterdag bracht ik door op de bank, huilerig en verloren. Zo af en toe heb ik van die periodes waarin ik mezelf een complete mislukking voel. Dit zit vooral gekoppeld aan mijn langdurige studietraject, het feit dat ik als 22 jarige nog steeds bij mijn ouders woon (like that matters…), en voor mijn gevoel nog niets bereikt heb in mijn zogenaamde korte leventje. Dit gevoel resulteerde in een extreme bewijsdrang – voor mezelf – om te laten zien dat ik wel degelijk potentieel heb. Mensen, ik heb dromen, doelen, en hoe langer het duurt voor ik ‘daar’ ben, hoe meer er bij komt. Immers, er valt dan wat te compenseren.
Leef-tijd
“Je bent nog jong,” is iets wat ik vrij vaak te horen krijg. True that, maar tegelijkertijd gaat het leven ontzettend snel. Die eerste 22 – bijna 23 – jaar van mijn leven zijn weg, daar kan ik niets meer aan toevoegen/veranderen. Mijn probleem was dat ik vaak uitkeek naar de toekomst. ‘Dan’ was het wel zover om dit en dat en zus en zo te doen. Problem is: je komt niet zomaar ‘daar’, je moet wel de weg volgen. In het leven kun je niet even iets overslaan, was het maar zo simpel. ๐ And I’m kinda learning that against my will. Want, ik wil graag wรฉl dingen overslaan en al in die mooie toekomst zitten die ik voor me zie. Dat hele ‘er naar toe werken’ duurt me veel te lang. Ik wil nu al de top bereiken.
Zo had ik allang een opleiding af willen hebben; als ik die ‘stomme angst’ niet had, zou ik net voor m’n 21e afgestudeerd zijn aan de pabo. Hopelijk had ik dan nu een (partime) baan en woonde ik op mezelf of samen met vriendlief. Dat was het oorspronkelijke plan. Tja, en uiteraard gaan de dingen niet zoals je in gedachten hebt. Nu maakt dat eigenlijk niets uit, want inderdaad: ik ben nog jong. Het is eerder zo dat ik erg streng ben voor mezelf. Elke andere twintiger die nog bij zijn ouders woont, no probz. Maar ik mag dat niet want blablabla. Iedereen die erg lang doet over het halen van een diploma, no probz. Maar wel voor mij. Bullshit natuurlijk, alleen denkt mijn brein daar irritant genoeg soms anders over.
Groeiende bewijsdrang als compensatie
Ik heb er nu 6 studiejaren op zitten en ik heb nog geen enkel diploma op zak. Balen over het verleden werkt niet. Toch baal ik dat de pabo niet lukte de eerste keer, evenals dat ik daardoor nu nog erger baal van mijn mislukte stage afgelopen najaar. Gevolg? Feeling like an ever-failing-worthless person die nooit zal bereiken waar ze van droomt. Tja, en dit leidt dan weer tot een overcompensatie: bewijsdrang. Als iets niet lukt, doen we het gewoon 3x harder met extra belasting om te bewijzen dat ik het toch lekker wรฉl kan.
Ik wil steeds meer en meer, even die opleiding erbij, die master, nog een master. Vroeger wilde ik gewoon docent worden, nu moet het steeds meer zijn om mezelf te bewijzen. Toch die pabo afmaken die eerst niet lukte, het moet van mezelf. Dan een master religiewetenschappen, een master pedagogiek, een master psychologie. Ik ben zogenaamd slim, dus moet dat bewijzen. Die opleidingen, die diploma’s, die gaan dat bewijzen. De uni was eerst een lolletje, een interesse, maar nu… Ik overweeg zelfs om te promoveren. Professor Roos, hoger kan niet. Heb dat nooit geambieerd, maar nu moet het, nu moet ik mezelf bewijzen. Het is niet genoeg, nooit genoeg, want ik ben slechts een gefaald en ongelukkig hoopje mens. Alles is tot nu toe mislukt, en het zal blijven mislukken, sadly enough.
En precies die laatste gedachte zorgt ervoor dat het ook daadwerkelijk niet lukt. Als iets tegenzit, probeer het opnieuw. Oefening baart kunst. Echter, als je de lat voor jezelf nog hoger gaat leggen, meer stress ervaart, en jezelf dwingt om een prestatie neer te zetten, gaat het nooit lukken. Door de druk wordt je alleen maar angstiger om fouten te maken, die onvermijdelijk zullen volgen. Het is eigenlijk een zichzelf versterkende cirkel die je nergens gaat brengen. Bewijsdrang is okรฉ, maar niet op deze manier.
Then what?
Zoals ik al zei, je kunt geen stukken ‘leven’ overslaan. Mijn ‘opgave’ is om meer in het hier en nu te gaan leven en me niet bezig te houden met prestaties voor over x aantal jaar. Een eigen woning komt nog wel en dat diploma haal ik ook. It just takes a little more time, dat is niet gelijk het einde van de wereld. Eigenlijk is de helft van mijn ambities gestoeld op een bewijsdrang die voortkomt uit een ‘compensatie voor het falen’. Terwijl, als iets niet lukt, ben je dan gelijk een faler? Didn’t thought so. Nu dat nog even toepassen op mezelf, hehe.
Liever zijn voor mezelf kan dus geen kwaad. Blij zijn met kleine prestaties. Zoals dat ik deze week ben begonnen in de sportschool. Spierpijn als een malle, maar ben al twee keer geweest en damn het is best leuk. Ben nog steeds bangig voor ‘sportschoolmensen’ maar het loopt al langzaam los. Vandaag een kleine anderhalf uur gesport. Dat is al meer dan wat ik normaal in een maand presteer aan sporten, hahaha.
Moraal van deze blog? Well, actually, mezelf eraan herinneren dat ik te hard ben voor mezelf en dat als iets niet in 1 keer lukt, het niet gelijk overgecompenseerd hoeft te worden. Now I only need to believe this. Er komt een dag dat ik ook met opgeheven hoofd mijn zelfgekozen top heb bereikt, net als die zeeleeuw op de foto. ๐
Geef een reactie