Sinds ik het etiketje ‘add’ heb, vallen me dingen op. Dingen die eerst normaal waren en waar ik niet bij stilstond. Tijdens een activiteit ineens iets anders gaan doen en later beseffen dat je nog met iets bezig was, als mijn concentratie afneemt en ik ineens door heb dat ik niet meer oplet maar aan andere dingen denk, naar buiten kijken zonder buiten te zien omdat je diep in gedachten bent, gedachten die net zo snel kwijt zijn als dat ze kwamen. Het stomme is dat ik de kenmerken van add erg goed herken; het is me allemaal totaal niet vreemd, en toch is het nooit opgevallen. Nu heeft iedereen wel eens last van iets wat daar staat, al is adhd/add net iets meer dan enkel die lijst met kenmerken.
Nu heb je mensen die adhd/add onzin vinden. Het klopt dat het de laatste jaren vaker wordt gediagnosticeerd en het lijkt een ‘modelziekte’ – voor zover je het een ziekte kunt noemen. Basically maken je hersenen te weinig van een stofje (of 2: dopamine en noradrenaline) aan waardoor je brein net iets anders functioneert dan dat van mensen die wel hun hersenstofjeshuishouding op orde hebben. ‘Hersenstofjeshuishouding’ klinkt eigenlijk best goor, hehe. Anyways, de reden dat tegenwoordig ‘iedereen’ adhd/add lijkt te hebben, is omdat het vroeger als een kinderziekte werd gezien en tegenwoordig ook adhd/add bij volwassenen wordt erkent.
In behandeling
Nu blijkt mijn ‘onbehandelde add’ een van de dingen die hebben geleid tot mijn angstproblemen. Add’ers zijn traag – in het rapport lezen dat ik vrijwel foutloos werk (yay) maar op het tempo van een 14-jarige, dat stak. Komt omdat ‘wij add’ers’ zo ingaan op de details en op het foutloos en perfect willen werken – perfectionisme is mij uiteraard niet vreemd – wat ten koste gaat van het werktempo. Oh, en natuurlijk het feit dat een add’er de concentratiespanne van een gedrogeerd fruitvliegje heeft en alles in de omgeving rete-interessant vind, snel afgeleid raakt, enz. In mijn basisschoolrapport stond elk jaar weer dat ik goed meekwam maar wel wat meer moest doorwerken. Het kwam vaak voor dat ik in de pauzes rekenwerk moest afmaken terwijl de rest van de klas buiten speelde. Schijnt te hebben bijgedragen aan onzekerheid en faalangst, seems legit right?
Ik vraag me af of dingen anders zouden zijn geweest als ik eerder behandeld zou zijn voor add. Aan de andere kant, het etiketje geeft alleen een naam aan dingen die ik altijd op een bepaalde manier deed. Wat de psych nu wilt doen, is mij via psycho-educatie de werking van mijn brein laten snappen – want dan herken je patronen en kun je bepaalde valkuilen voorkomen enzo. Het voelt wat dubbel, want elk mens stelt wel eens uit. Iedereen heeft wel eens dit, dat, zus, of zo. Alle kenmerken van add zijn in ieder persoon ‘wel eens’ te zien, maar bij een add’er is het breintechnisch in zijn bestaan verweven.
Tijdens het schrijven van dit stukje heb ik ook tig dingen tegelijk gedaan: WhatsAppen, afbeeldingen zoeken (niet eens voor deze blog), Pinterest afstruinen, om telkens weer terug te komen bij de gedachte “Oh ja, ik was met die blog bezig.” Een blog waarvan ik overigens niet weet wat ik er mee beoog, het is gewoon fijn om dit eens van me af te schrijven. Aan de ene kant is er namelijk niets veranderd omdat add aangeboren is; ik ben dus altijd al ‘zo’ geweest. Aan de andere kant verklaart het etiketje een hoop dingen waar ik tegenaan loop, zoals mijn vergeetachtigheid, dat ik snel afgeleid ben, de chaos in mijn hoofd, enz.
Disfunctioneel brein
De hele controverse omtrent adhd/add maakt het ook niet makkelijk. Ik merk dat ik soms wat cynisch ben erover. Vaders maakt ook steeds domme grapjes – iets met lui en traag enzo. Ondanks dat ik daar wel om lach, is het niet altijd even grappig. Ongeacht hoe mensen over adhd/add denken, ongeacht hoe het zich in gedragingen uit, het feit is dat er een disfunctie in mijn brein zit en dat bevalt me niet. Het is namelijk niet de eerste disfunctie. Ik heb paroxysmale dystonie – mooi woord voor galgje inderdaad – wat eenvoudigweg neerkomt op een neurologische bewegingsstoornis. Zie het als een stroomstoring in mijn brein die ervoor zorgt dat ik last heb van spasmes aan de linkerkant van mijn lichaam. Dit is gelukkig zeer goed te onderdrukken met anti-epileptica (lage dosering) en het vooruitzicht is dat ik er overheen groei tegen m’n 30e. Add richt zich op een tekort, of disbalans, van dopamine en noradrenaline in je brein. Het is zelfs zo dat als je add hebt, er een vergrote kans is op een andere neurologische aandoening. Check… Voor een perfectionist is het dus niet heel chill om te beseffen dat je twee ‘fouten’ in je brein hebt zitten.
De laatste weken heb ik het idee dat alles wat ik doe uitvergroot lijkt te zijn. Ik ‘zie’ de add’er in mezelf en dat is best lastig soms omdat het dezelfde gedragingen betreft als voor het toegekend krijgen van het etiketje. Een etiketje dat dus meer is dan enkel de naam van een stoornis. Persoonlijkheidsstoornissen zijn behandelbaar en kunnen verdwijnen, add ‘zit in mijn brein’ en gaat dus niet weg. Leren om hiermee om te gaan voelt dus erg dubbel, omdat ik me tot nu toe altijd wel gered heb; waarmee zou ik moeten leren omgaan…
Speculatie
Al blijft de vraag… Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als de diagnose add wel al rond de basisschool werd gesteld? Misschien zou ik dan niet constant traag genoemd worden en te horen krijgen dat ik moest doorwerken. Misschien werd er dan gekeken naar of ik de stof begreep, in plaats van of ik alle rijtjes wel had gemaakt. Misschien zat ik dan niet wekelijks een pauze binnen om werk af te maken. Misschien zou ik hebben geleerd om me te concentreren waardoor ik niet zoveel miste in de klas; zou ik minder onzeker zijn omdat ik niet werd gepest met dat ik niet naar buiten mocht of traag was. En dan heb ik het nu alleen nog maar over de basisschool…
Ik heb add. Dit etiketje verandert niets aan wie ik ben en aan hoe ik ben, het geeft alleen een naam aan bepaalde eigenschappen die ik altijd al had. Tegelijkertijd verandert het alles, want ik krijg verklaringen voor die eigenschappen. Kijkend naar het verleden, vraag ik me af wat anders zou zijn geweest als ‘we’ het eerder wisten, ondanks dat ikzelf niet anders ben. Hetzelfde maar toch anders…
♥
Like what you read? Volg mij via Bloglovin, Facebook, Twitter, of Instagram!
Geef een reactie