Ruim twee en een half jaar geleden schreef ik een soort klaagzang over mijn gebrekkige zelfvertrouwen. Successen en faalacties volgden – faalacties die erg verklaarbaar waren, maar waar ik mezelf erg streng op afrekende. Gebrek aan inzicht was het niet zozeer; ik wist dat ‘ik mijn eigen grootste probleem/vijand ben’. Echter, enkel inzicht helpt je nog niet verder. Wat helpt het om te weten dat je angst irreëel is? Met die gedachte kom je er nog niet vanaf.
Afkeuring
Telkens weer probeerde ik rationeel te zijn en de angst weg te drukken. Mijn angsten zijn over het algemeen onzinnig en totaal onnodig. Situaties die totaal niet bijzonder zijn, de meest rare kleine dingen, en miss Rose weet zich er druk over te maken. For instance: je hebt een afspraak en iemand is te laat. Kan gebeuren. Wat doe je dan? Je blijft rustig nog even wachten en als het erg lang duurt bel je de persoon in kwestie. Wat doet deze noob? In paniek schieten. Heb ik een verkeerde afspraak staan? Zit ik wel goed? Heb ik iets verkeerd gedaan/gezegd? Heeft de persoon in kwestie onze afspraak vergeten? Moet ik bellen – nee want dat is opdringerig en ik wil mezelf niet opdringen. ARGH! Hartkloppingen, trillen, en soms zelfs het moeten inhouden van tranen door een angst die totaal nergens op slaat.
Echter, afgelopen jaar werd mij iets anders duidelijk: het probleem is niet zozeer de angst voor de mening van die ander, maar het feit dat ik alles aan mezelf afkeur en betwijfel. De vorige alinea staat ook vol met zelfveroordeling – de dikgedrukte fragmenten. Zelfs de angst keur ik af door het onzin te noemen. Waar ik bang ben voor wat anderen van mij denken en dit negatief invul – negatief betrek op alles wat ik doe – is het eigenlijk een projectie van mijn negatieve zelfbeeld. Gisteren bij de psycholoog kwam dit wederom naar voren. Ik beschreef een situatie waarin ik angstig was, al mijn doembeelden; dat men mij niet zou mogen, raar, stom, dom, enz. zou vinden. Bij elk voorbeeld werd gevraagd of ik iemand ‘daarop’ zou afkeuren. Nee, natuurlijk niet! Waarom keur ik dan wel mezelf af? Iedereen mag fouten maken, mag klagen, mag ‘alles’, behalve ik. Sounds like bullshit right? Well, it is!
The same problem over and over again
Dit punt blijft maar opkomen het laatste half jaar. Deze afkeuring van mezelf, dit projecteren op de ander. While, in fact die ander niet eens met mij bezig is. Angst wegdrukken omdat je het zelf onzin vindt, helpt geen sier. Sterker nog, het verergert de boel alleen maar. Nu is het de bedoeling om te wennen aan schaamte. Moet oefeningen doen waarbij ik mezelf letterlijk voor schut zet om te ervaren dat schaamte even naar voelt maar het helemaal niet zo erg is als ik in mijn hoofd bedacht heb. Sommige oefeningen zijn best geinig – bijvoorbeeld het ‘uitlaten van een kartonnen doos’. Look:
Door mezelf bewust in ‘enge’ of ‘gênante’ situaties te plaatsen, is het idee dat ik wen aan schaamte en ontdek dat men helemaal niet zo hevig en afkeurend zal reageren als dat ik zelf doe. That is, jegens mezelf dan hè.
Growth
Afgelopen jaren steeg mijn zelfvertrouwen al steeds meer. Zo heb ik minder moeite met presenteren dan voorheen. Echter, de angst blijft een beperkend iets. Gelukkig lijdt een veranderd inzicht ook weer tot vooruitgang; steeds meer kleine uitdagingen ga ik aan. Vanmiddag nog zelfs. Dit klinkt wellicht onzinnig en simpel – wederom een zelfoordeel – maar stiekem ben ik best trots op mezelf. College zou tot 16.45 duren en mijn trein gaat om 16.55, welke ik dan zou missen. Ik wilde dus 10 minuten eerder weg zodat ik geen uur zou hoeven te wachten. Nu ben je op de uni totaal geen verantwoording schuldig over of je wel of niet aanwezig bent, maar desondanks durfde ik niet zomaar weg te gaan. Was bang dat iedereen naar me zou kijken en me asociaal zou vinden, dat ik de les zou verstoren, etc. Hartkloppingen en trillen, bleef iets langer zitten… Maar, waarom zou ik een uur moeten wachten? Iemand anders ging ook eerder weg en niemand keek er raar van op; waarom zou ik dat dan niet mogen/kunnen? Dus ondanks dat mijn stresslevel steeg, ging ik wel. Wat zijn immers 10 minuten op een hele dag college? Wie gaat er nou een uur in de kou staan wachten als je met 10 minuten eerder vertrekken – dus enkel de afronding van het college mist – jezelf een groot plezier kan doen – en een uur eerder thuis bent, ook niet onbelangrijk.
Point is dat ik het asociaal vind om eerder weg te gaan, ondanks dat ik er totaal geen moeite mee heb als iemand anders eerder weg gaat. Kinda unfair, meten met twee maten in m’n eigen nadeel. Ondertussen weet ik trouwens niet meer waar ik met deze blog naartoe wilde. Misschien enkel van me af schrijven – want dat kan immers op een blog, right? 😉 Misschien… om te vertellen dat hoe onzinnig een situatie ook lijkt, angst toch werkelijkheid is. En, misschien… naar het punt dat het afkeuren van jezelf een ontzettend grote beperking is. Tja, dan heb je nog het feit dat je zoiets wel kunt weten, maar het ook moet geloven/voelen. Jezelf waardig/waardevol voelen, en dat kost me best wat moeite but I’m on the right track.
Well peepz, tijd voor koffie. Zoals zusje tegenwoordig lekker op z’n ‘straats’ weet te zeggen: challas!
♥
Geef een reactie