Objectief zijn, wat betekent dat nou? Ja, dat je naar feiten kijkt en onbevooroordeeld naar situaties kijkt. Analytisch zijn, je niet laten leiden door je gevoelens. Pure objectiviteit, bestaat dat eigenlijk wel? Ik vraag het me af…
Gisteren had ik een college over subjectiviteit. Erg interessant! Het ging over wat subjectiviteit voor jou betekent en waarom subjectiviteit belangrijk is. Tevens maakten we een sprong naar objectiviteit. Conclusie van het merendeel van de groep was: “Objectiviteit bestaat niet.”
Iedereen ziet de wereld door zijn eigen ‘bril’, door zijn eigen subjectieve blik. Iedereen interpreteert de wereld om zich heen anders en niemand ziet alles hetzelfde. Je hebt wel groepen die grotendeels hetzelfde kijken/denken/geloven maar toch verschilt het per persoon een fractie. Vergelijk het met kleurtinten. Je hebt groepen mensen die alles blauw zien, of rood, groen, enz. Binnen zo’n kleurgroep zijn oneindig veel verschillende tinten en ondanks dat je grotendeels voor hetzelfde staat (bijv. blauw) ziet iedereen het net een ’tintje’ anders.
Kortom, als iedereen uniek is en een net iets andere kijk op de wereld heeft, kan objectiviteit dan wel bestaan? Een studente zei gisteren: “Ja, maar er zijn toch regels en punten om dingen objectief te beschrijven?” Tja, dat klopt, maar… Wie bedacht die regels en punten? Iemand vanuit zijn eigen subjectiviteit. Begrijp me niet verkeerd, objectiviteit bestaat wel, maar geen pure objectiviteit. Al jouw waarnemingen blijven, hoe objectief je ook probeert te zijn, toch net iets gekleurd door jouw eigen visie.
De volgende vraag is: Is subjectiviteit slecht? Persoonlijk vind ik van niet. Subjectief zijn, en vooral daar bewust van zijn, geeft voor mij aan dat jij je eigen visie kent. Dat jij weet wat jouw normen en waarden zijn, wat jij wil bereiken en waar jij voor staat. Jouw onderscheidt tussen goed en slecht, leuk en niet leuk, enz. Ik ben ook van mening dat als jij van jezelf weet waar je staat, je dan pas in staat bent om anderen te helpen. Subjectiviteit vormt jouw persoonlijkheid, jouw begrenzing. Als jij puur objectief zou zijn, onbegrensd, dan hang je er boven zonder te weten wie je eigenlijk bent en waarvoor jij staat.
Ik denk dat subjectiviteit niet slecht is maar (noodzakelijk) goed. Door jezelf te kennen, kun je meer open zijn naar anderen en meer openstaan voor anderen. Je kunt dan de dialoog aangaan en met elkaar in gesprek, elkaars visies respecteren en toch bij jezelf blijven. Bewuste subjectiviteit getuigt dus in mijn ogen van een zekere kracht. Ik wil bijvoorbeeld later het onderwijs in en/of mensen/kinderen helpen bij hun persoonlijke ontwikkeling. Dat kan niet als je je niet bewust bent van waar jij staat. Immers, als jij niet weet wie je bent en wat jouw normen en waarden zijn, hoe kun je dan een ander helpen met het vinden van zijn identiteit, zijn normen en waarden?
Om even terug te komen op het objectieve, er bestaan natuurlijk wel objectieve boeken en documentaires. Algemeen beschrijvend zonder direct tot een oordeel te komen, pure feiten. De vraag is dus in hoeverre ‘objectieve informatie’ puur objectief is. Wat zijn ‘pure’ feiten? Ik merk dat ik nu te diep moet nadenken, dat het mij te filosofisch gaat worden. Kortom, tijd om er een eind aan te maken.
Pure objectiviteit, bestaat dat? I wonder…
♥
Like what you read? Volg mij via Facebook, Instagram, WordPress, of e-mail!
Geef een reactie