Als ik iets meer zelfvertrouwen had, zou ik andere keuzes gemaakt hebben. Als ik iets meer zelfvertrouwen had, zou ik wél voor mezelf zijn opgekomen. Als ik iets meer zelfvertrouwen had, was ik niet zo kwetsbaar. Als ik iets meer zelfvertrouwen had, zou mijn leven er anders uitzien. Als ik iets meer zelfvertrouwen had, zou ik me nu niet schamen voor situaties waarin ik niks verkeerd heb gedaan. Als ik iets meer zelfvertrouwen had… maar dat heb ik niet.
Vorig jaar kreeg ik het label ‘sociale angststoornis’. Bang voor mensen, noemde ik het spottend. Mijn omgeving vond het lastig te geloven aangezien ik vrij sociaal, praatgraag en gezellig ben. Nou ja, kan zijn. Want, die sociale angst zegt niet dat ik bang ben voor mensen, maar voor wat mensen over mij denken. Wat interesseert het jou nou wat iemand over jou denkt? Nou, heel veel dus. Zo veel, dat ik meestal meer bezig ben met of die ander mij wel aardig vindt, dan dat ik bezig ben met wat ik zelf mag verwachten en wat ik zelf wel.
Het is heel makkelijk om negatief over jezelf te denken. Althans, voor mij is dat de normaalste gang van zaken. Doordat ik zelf zo negatief denk, zo’n slecht zelfbeeld heb en mezelf kan omschrijven met veel slechte woorden, projecteer ik dat op anderen. Ik vind mijzelf raar, dom, stom, lelijk, een zeikerd, enz. En, omdat ik dat vind, vinden anderen dat ook. Dit maakt het lastige om positieve dingen, zoals complimenten, aan te nemen. Immers, je gelooft het zelf niet. Aan de andere kant, mensen geven niet zomaar een compliment. Nee, klopt. Juist dat maakt mij zo kwetsbaar. Doordat ik niet kan geloven dat andere mensen iets positiefs over mij zeggen, word ik argwanend. Ze willen iets van me, ze zeggen dat alleen om me te kunnen gebruiken… te kunnen misbruiken. Als een jongen zegt dat ik een leuke meid ben, heeft hij vast nog 20 chickies achter de hand, want wie vind mij nou leuk? Naast die argwaan, klamp ik me helemaal aan dat halmpje positiviteit vast. Aandacht krijgen, het gevoel hebben dat iemand zich in je interesseert, is voor mij een drug. Voor meer mensen met sociale angst trouwens. Je doet bijna alles om maar aardig gevonden te worden. Zo heb ik al meermalen mensen gehad die over mijn grenzen heen gingen. Ik durfde er niets van te zeggen, want stel nou dat ze me niet meer aardig vonden. Het is in zulke situaties nooit bij mij op gekomen dat ik hen niet aardig mag vinden. Mensen die over jou grenzen gaan, moet je niet om je heen willen.
Het teveel bezig zijn met aardig gevonden worden, daar je best voor doen, en in je achterhoofd constant het idee hebben dat ze je niet echt aardig, leuk, enz. vinden… Is vermoeiend. Het is naar, het vreet je op… Het doet niets goeds voor je. Het enige wat ik er aan heb overgehouden is een zichzelf versterkende, negatieve gedachtegang, weinig vertrouwen in de achterliggende motieven van anderen, en een immens gevoel van schuld en schaamte voor dingen waar ik niets aan heb kunnen doen. Ja, je had voor jezelf op kunnen komen… Inderdaad, maar besides that heb ik niets fout gedaan.
Ik ga dit zo meteen posten, terwijl ik nu al denk dat iedereen die dit leest mij een zeikerd vind. Als ze dat nog niet vonden, vinden ze het wel doordat ik nu deze zin zeg, enz. Dit is wat ik bedoel met het versterkende effect. Lastig en vermoeiend dus.
Een andere gedachte is dat mensen, als reactie op dit artikel, denken dat ik aandacht zoek. Ja misschien, maar eigenlijk wil ik gewoon van me af praten. Sneu hè.
Mensen kunnen hard voor elkaar zijn, maar uiteindelijk ben je het hardste voor jezelf. Ik vertrouw mezelf niet, geloof niet in mezelf, en zo af en toe haat ik mezelf. Ik ben niet de enige, veel mensen hebben dat gevoel, de een meer dan de ander. Weet dat je het wel waard bent. Lief zijn voor jezelf is moeilijk, het kost mij moeite. Ik zal altijd onzeker blijven maar ik hoop dat ik ooit op een dag wel in mezelf kan vertrouwen, en daarmee ook in de motieven van anderen. Want, ook ik ben het waard om er te zijn, om mezelf te zijn!
♥
Geef een reactie